Jeszcze to do mnie nie dotarło, ale to... ostatnia książka, jaką Wam pokazuję w tym roku!!! Ale spokojnie, bez obaw - nowy rok może i jest czymś w rodzaju nowego początku, jednak nie aż tak. Już niedługo pojawią się nowe książki. A teraz, na podsumowanie tego, trwającego jeszcze roku, sprawdźmy, co tym razem przytrafiło się bohaterom, których poznaliśmy w "Przez pomyłkę". Jeśli ich nie pamiętacie, zajrzyjcie tutaj, a jeśli pamiętacie, to lecimy dalej.
Znacie to uczucie, kiedy bierzecie jakąś książkę i w trakcie czytania zaczyna się ona wydawać nie na miejscu? U mnie właśnie "Decyzja" była taką książką. Zaczęłam czytać jakiś czas temu i nie mogłam przebrnąć. Cały czas czułam, że chcę czegoś innego. Ale w końcu skończyłam i teraz mam wrażenie, że to nie przypadek, że akurat w tym czasie to nastąpiło.
Za tydzień o tej porze prezenty będą już rozpakowane, a te mniej ciekawe zdążą się może nawet znudzić (oby było takich jak najmniej). My zaś zabierzemy się za kolejną porcję pierogów, sernika lub dokończymy piernik - chyba, że jadacie coś innego? Możecie się pochwalić i zainspirować innych, w tym i mnie ;)
Ale zanim to wszystko, to mam dla Was pierwszą, a zarazem ostatnią, powieść świąteczną w tym roku. Ci, którzy są tu już jakiś czas mogli zauważyć, że 'uwielbiam' takie książki więc lecimy, bo czas nagli, starzejemy się bez sensu...
I stało się! Po "Fascynacji", która była niezła, choć czegoś mi zabrakło (o czym dowiecie się w tej recenzji) postanowiłam zrobić drugie podejście do twórczości Adriana Bednarka. Jak wypadło? Zaraz Wam opowiem, ale po kolei...
Strata ukochanej osoby jest trudna. Strata dwóch osób trudniejsza. A co w przypadku osób, do których żywiło się wątpliwe uczucia? Czy ich brak może okazać się bardziej dotkliwy?
Na instagramie pisałam ostatnio o pluszowych misiach (sprawdźcie tutaj), ale tej książki nie miałam pod ręką, dlatego wybór padł na coś innego. Ale w klimacie dziecięcych zabawek pozostajemy:
Jak na ironię mnie też dopadł mój diabeł stróż w postaci 40 stopni gorączki. W dodatku na weekend więc lekarz tylko rozłożył ręce i kazał przetrwać do poniedziałku... To dlatego recenzja pojawia się z opóźnieniem. Teraz mi spadło do 39 i czuję się jak nowo narodzona (poważnie!) więc będę się spieszyć, zanim znowu będzie gorzej:
To uczucie pojawia się czasem w życiu każdego i wiąże się z różnymi sytuacjami zawodowymi, prywatnymi, uczuciowymi. A co sprawia, że Wy odczuwacie niepewność?
Każdy ma jakieś uzależnienia. Ale czy z każdym z nich trzeba od razu iść na odwyk? Z niektórymi owszem, jednak trzeba przy tym uważać - zaraz zobaczycie dlaczego...
Nie jestem wielbicielką fletu, ale pan flecista z wrocławskiej filharmonii miał potencjał, dlatego sięgnęłam po tę książkę. Choć miałam też inne powody (na przykład jej cudowny tytuł <3). O tym więcej znajdziecie tutaj, a teraz lecimy z recenzją, bo niby mała wioska, a dzieje się...
Wolicie mocne książki, czy raczej coś delikatnego? Horror, krwawy kryminał, obyczaj, czy komedia? Ja postanowiłam trochę poskakać po gatunkach, więc dzisiaj zmiana klimatu:
Nie lubię opowiadań. Dlatego sięgam po nie rzadko, ale czasem jednak muszę sobie przypominać, dlaczego tak robię. Dlaczego? Zaraz Wam opowiem, a póki co dajcie znać, jak to u Was jest z czytaniem krótszych form?
Też macie tak, że jak Was jakaś lektura zawiedzie, to sięgacie po niej po coś bardziej sprawdzonego? Na na przykład tę książkę miałam na półce już od dawna i ciągle czekała na swoją kolej. Ale po ostatniej przygodzie uznałam, że Coben, którego znam i lubię, będzie odpowiedni. Chcecie wiedzieć, czy miałam rację? To musicie czytać dalej ;)
Film, czy serial? Pojedyncza historia, czy cała seria? Takie pytania zadajemy sobie nierzadko. I każdy odpowiada na nie trochę inaczej. Ale czy każda seria jest tak samo zbudowana? Otóż nie. Okazuje się, że można podejść do tego tematu niestandardowo. Zobaczmy, jak... może znacie więcej takich przypadków?
Zaczął się wrzesień, dzieci wróciły do szkół więc... nie, nie ma co panikować, młodzieży - potem zacznie się praca i nie będzie wakacji więc będzie ciekawiej :) Ale na to nic nie poradzimy, możemy sobie czas umilać świetnymi książkami. Czy takimi, jak "Panika"? Przekonajmy się!
Sugerujecie się czasem tytułami? Mi tytuł książki, którą Wam chcę dzisiaj przedstawić kojarzy się z powieścią "Bransoletka pełna wspomnień" (ci, co nie znają recenzję znajdą tutaj), ale powiązanie czegoś z czymś innym może być mylące. Jesteście ciekawi, jak było tym razem? No to lecimy!
Lubicie zwierzęta? Większość ludzi deklaruje, że tak. Ale czy są one zawsze takie słodkie i urocze, jak nam się wydaje? Zobaczmy
"To nierozsądne wystawiać los na próbę. Jeśli wyzywasz los ryzykujesz, że będziesz musiał zdać egzamin."
Jak wracać do czytania po urlopie, to z przytupem! Dlatego na początek dorwałam książkę, której współautorem jest jeden z moich ulubionych pisarzy. Zobaczmy, czy pisząc z kimś innym radzi sobie tak dobrze, jak w solowych dziełach.
Jako, że to ostatnia moja książka przed wakacjami, to dzisiaj trochę luźniejszy klimat. Ale na cukierkowy romans nie liczcie :)
Kiedy zaczynałam czytać tę książkę zastanawiałam się, czy nie przez pomyłkę po nią sięgnęłam, czy nie stracę czasu na coś, co nie jest warte poświęcenia. I co się okazało? Zaraz Wam wszystko opowiem.
Zwłaszcza, gdy mamy do czynienia z dużą grupą ludzi – prawdopodobieństwo, że ktoś zrobi coś, czego nie chce, zupełnie przypadkiem, jest spore. Tak też było i tym razem. Książka „Przez pomyłkę” opowiada o spotkaniu klasowym, które odbywa się po 18stu latach od ukończenia szkoły. Bohaterów łączy tajemnica z przeszłości, o której niewiele wiemy, a która ma duży wpływ na ich relacje. O co chodzi? Z każdą chwilą poznajemy coraz więcej szczegółów, jednak do rozwiązania wszystkich zagadek zbliżamy się powoli, a przy odkryciu jednej tajemnicy okazuje się, że są też inne, dotąd ukryte. Co z nich wyjdzie? Kto i w jaki sposób zawinił najbardziej? Czy bohaterowie zamkną sprawy z przeszłości i ruszą dalej wolni od sekretów?
"Niestety od środka wszystko wyglądało zupełnie inaczej."
Wydarzenia przedstawione w powieści dzieją się w dwóch czasach. Śledzimy życie obecne postaci i spotkanie klasowe, a także poznajemy ich szkolne sekrety. Okazuje się, że każdy z nich przed grupą coś udaje, a w głębi jest innym człowiekiem. Dokąd ich ta inność zaprowadziła? Do dorosłego życia, mniej lub bardziej satysfakcjonującego. Teraz każdy chce udawać, że jest mu dobrze z tym, jak się sprawy potoczyły, a jednak większość męczy się z dorosłością, którą wyobrażali sobie zupełnie inaczej. Ukazanie tego, jak różne sytuacje kształtują nasz charakter jest zrobione bardzo dobrze. Tak samo jak bohaterowie, którzy nie wychodzą z roli, w której zostali obsadzeni. Powiązanie wydarzeń jest ciekawe, a psychologia? - sporo w niej oczywistych stwierdzeń i powielania schematu, ale jak coś jest faktem to jest i się tego nie zmieni. Mniej popularne kwestie, wymagające analizy też się znalazły. Może akcja nie jest super wartka, ale trzyma napięcie. Nawet, kiedy zdarzyło mi się zgubić w czasie i bohaterach (co mogło być spowodowane ekstremalnymi warunkami, w jakich czytałam) szybko odnajdywałam właściwą drogę, a że opowieści są interesujące to tym chętniej wracałam do czytania. Zwłaszcza, że wielu spraw nie rozumiałam w trakcie czytania – dlaczego takie wątki, dlaczego ta, a nie inna postać, jak to połączyć? Przez to jeszcze bardziej zależało mi na poznaniu prawdy. I nie zawiodłam się!
Niby morderstwo może zdarzyć się wszędzie, ale są takie miejsca, w których wydaje się być nieprawdopodobne. Świątynia czy uniwersytet to nie są miejsca, w których spodziewalibyśmy się trupa, szczególnie w pokoju mało uczęszczanym. A tu niespodzianka...
Ostatnio podjęłam decyzję, że będę czytać więcej kryminałów, bo coś odeszłam od tego gatunku. A potem wybrałam następną książkę i za chwilę Wam opowiem, czy to był dobry wybór.
Nie ma książki bez wad. Nie wierzycie? A czytaliście kiedyś książkę tak dobrą, że nie chcieliście skończyć? No właśnie, nawet te doskonałe powieści mają wadę - są po prostu za krótkie. Ale czy to ten typ powieści?
Myślicie, że lektury szkolne to przeżytek? Że za mało jest treści współczesnych, a za dużo powrotów do przeszłości, które męczą uczniów swoim stylem? Jeśli tak, to zobaczcie współczesne podejście do niektórych klasyków -->
"Daj spokój, to już kiedyś było. Masz mi stworzyć coś innego."
Ostatnio trafiło mi się kilka książek, nad którymi musiałam się zatrzymać i pomyśleć. Dzisiaj trochę delikatniej, bo zbliża się Dzień Matki, ale to też nie jest opowieść, nad którą przechodzi się obojętnie.
Lubicie kryminały? To dzisiaj z trochę innej beczki, ale tajemniczo też będzie, także myślę, że się nie zawiedziecie! Pogoda nieciekawa, to chociaż książkę piękną Wam zaproponuję.
Skończyłam!
Na facebook'u już dawno pisałam, że czytam tę książkę. I faktycznie, sporo czasu mi to zajęło, ale czy dlatego, że nie było warto?
Zdarza Wam się osądzać ludzi na podstawie wyglądu, religii czy przynależności etnicznej? Ja mam wrażenie, że robią to nawet ci, którzy deklarują tolerancję. Nie do końca świadomie, często niecelowo, ale zdarza się. Myślicie, że te uprzedzenia są uzasadnione?
Nie chcę Was zostawiać bez swoich propozycji dlatego dopóki mam siłę, czytam i piszę. Choć nie miałam dość energii, by sięgnąć po kryminał. Dodatkowo wymaga to trochę więcej myślenia podczas rozwiązywania zagadki, zatem na razie stawiam na książki mniej obciążające. Mam nadzieję, że niedługo wrócę i wszystko nadrobię, ale na razie musimy się ograniczyć do obyczajówek. Chociaż może one nie są takie złe? Zobaczmy.
Święta mnie pokonały, zanim się na dobre zaczęły! Już w środę byłam pewna, że jest wtorek i do dziś się to nie zmieniło. Dlatego właśnie recenzja jest dopiero dzisiaj. Święta, świętami, ale priorytety trzeba mieć więc pojawia się ona między skubaniem jajek i krojeniem sałatki ;P
Jak tam u Was - przyszła już wiosna? U mnie tak, dlatego w biblioteczce... nie, nie będzie miło i przyjemnie. Musi być przecież jakaś równowaga w przyrodzie! I właśnie dla zachowania równowagi, w te piękne słoneczne dni czytałam książkę o tym, co się stanie, gdy na swojej drodze staną: dorosły mężczyzna i całkiem ładna nastolatka. Tak, dobrze czujecie, będzie afera.
Rodzina - bardzo ważna sprawa, czyż nie? Ale kogo właściwie można nazwać ‘rodziną’? Czy biologia może wywołać więź emocjonalną, nawet między obcymi ludźmi? Zobaczymy, jak to działa.
Simone jest matką, której córka 18 lat wcześniej zaginęła. Helen miała wówczas pół roku i nie rozstawała się z pluszowym królikiem. Teraz do kobiety przychodzi Grace, twierdzi, że jest Helen, a na dowód pokazuje maskotkę. Dodatkowo dziewczyna wyznaje, że zabiła człowieka.
Simone nie chce robić sobie wielkiej nadziei, ale angażuje się w pomoc Grace. Nie na długo jednak, bo dziewczyna znika tak niespodziewanie, jak się pojawiła. W co się wpakowała? Czy grozi jej niebezpieczeństwo? A może po prostu chciała oszukać Simone, ale się wycofała? Z każdym rozdziałem akcja zagęszcza się, a zniknięcie Grace jest coraz bardziej zagadkowe.
"Czas nie leczy bólu, jaki sprawia utrata dziecka. Każdy mijający dzień jedynie zaciera w pamięci jego obraz i zmniejsza nadzieję."
Oprócz rozwiązywania tajemnicy zaginięcia Grace Simone zajmuje się też sprawą, o której ma zrobić reportaż. Poznaje rodzinę dwudziestolatki, która zniknęła bez śladu. Wszystkie tropy policji prowadzą donikąd, a zrozpaczona matka prosi o wsparcie dziennikarkę, która przecież przeżyła coś podobnego.
Głównym i najbardziej rozbudowanym wątkiem jest szukanie prawdy o Grace. Bywa różnie. Czasem coś odkryją, podążają śladami, a czasem Simone wraca do swoich uczuć. Ciągle jednak jest dość ciekawie. Choć w pewnym momencie robi się strasznie dużo wątków i bohaterowie związani ze sprawą zaczęli mi się trochę mieszać. Na szczęście są różni i nie ma problemu z tym, żeby po kilku zdaniach znów ogarnąć. Zwłaszcza, że wydarzenia ciągle trzymają w napięciu i z każdym wątkiem robi się coraz bardziej intrygująco. Co może łączyć te wszystkie sprawy? Która z nich doprowadzi do rozwiązania zagadki?
W tym wszystkim nie zapominajmy, że jest jeszcze Charlotte, która zniknęła będąc dorosłą kobietą, ale jej matka odczuwa więź z Simone. Choć teoretycznie obie przeżyły coś innego, to jest między nimi porozumienie (może tylko pozorne, ale jest). Ja dzieci nie mam, ale wyobrażam sobie, że utrata potomka musi być czymś naprawdę okropnym. Szczególnie gdy nie wiadomo, co się dzieje. Trzeba w każdej chwili być gotowym na wszystko. Tylko czy się da? Zapewne uczucia bohaterek “Córeczki” to nie wszystko, co się wówczas czuje, ale książka pokazuje, że już pół roku wystarczy na związanie się z dzieckiem tak bardzo, żeby po osiemnastu latach ciągle mieć nadzieję na odnalezienie.
“Córeczka” to książka pełna emocji. Są trzy matki, których dzieci zniknęły. Każda bardzo to przeżywa. A ta, która powinna już pogodzić się z sytuacją, ale nie pozwala jej na to odzyskana nadzieja, odkrywa, że sprawy mogą się łączyć. Jak? Czy sprowadzi to na życie kobiet większy mrok?
Jest też wątek, który pojawia się nagle, bez ostrzeżenia i wraca co kilka rozdziałów. Wiemy, że rzecz dotyczy studenckiej przeszłości jakiegoś mężczyzny, ale o co chodzi? Pierwsze związane z tym rozdziały mnie denerwowały. Niewiele się działo, wprowadzało zamęt, a potem… zaczęło się wyjaśniać, co ów młody człowiek ma wspólnego z resztą fabuły. I wtedy nie mogłam się doczekać, aż się dowiem, kim jest. A co przyniosła prawda? My, Czytelnicy, dostajemy wyjaśnienia, a bohaterowie… zobaczcie sami, tajemnice skrywane przez karty powieści najlepiej odkrywać samemu, żeby móc przeżywać to wszystko, co postacie, z którymi nie chcemy się utożsamiać, ale których problemy budzą współczucie.
Jedynym, co mogę Wam zdradzić jest fakt, że nie będziecie narzekać na brak emocji i intrygujących zwrotów akcji.
Ostatnio czytałam dużo nowości, to znaczy autorów, których wcześniej nie znałam. Dziś wracamy na stare śmieci. A może jednak pan Chmielarz w zupełnie nowej odsłonie?
Trochę się spóźniłam z tą recenzją - wybaczcie, za dużo obowiązków - zatem nie ma na co czekać, lecimy z tym.
Kiedy ostatni raz byliście w filharmonii? Chodzicie regularnie, sporadycznie, czy w ogóle nie chodzicie?
To nieważne, bo niezależnie od Waszej odpowiedzi, zapraszam wszystkich na koncert “Cztery pory roku” w wykonaniu orkiestry pod batutą Rubina Diamenta, w której trup ściele się gęsto!
Zbliżają się walentynki (i drugie urodziny bloga – kiedy to zleciało???). Z tej okazji dzisiaj nie będzie romansu. Ale będzie miłość pod innymi postaciami. Ale żeby nie było różowo, bo jak wiecie, nie lubię gdy jest, to dostaniemy też inne wątki. Jakie? O tym już za chwilę…
Kolejny kryminał, kolejna zbrodnia, jeszcze jedno śledztwo… Czy po tylu książkach z tego gatunku można jeszcze dać się zaskoczyć? Owszem, czasem się zdarza. Ale czy młody polski pisarz da radę stworzyć sprawcę, który nas przechytrzy? Zobaczmy, jak się to udało zeszłorocznemu debiutantowi.
Znacie Erikę i Patricka? Nie? No to jeszcze sporo przed Wami! Ja swoją przygodę z tą dwójką zakończyłam już dawno, a teraz miałam okazję zobaczyć, co nowego stworzyła ich matka chrzestna… to znaczy autorka książek o policjantach z Fjallbacki, które znajdziecie tutaj.
Krzywda wyrządzana ludziom przez innych ludzi to norma, niestety. Ale co może z tym zrobić pojedyncza jednostka? Ofiary nieczęsto się skarżą, a czasem wręcz traktują swój los, jak coś naturalnego. Przekonajmy się jak to wygląda i czy można coś poradzić na ten problem, jeśli nie słyszymy jawnego wołania o pomoc.
Wiara często wiąże się z impulsywnymi dyskusjami i sporami. A jednak często jest motywem przewodnim w książkach. A przynajmniej kryminałach....
