„Istota zła” Luca D’Andrea

Niebezpieczeństwo może na nas czyhać wszędzie. Może przyjść ze strony przyrody, zjawisk pogodowych, czy człowieka. Które z nich jest najgorsze i najbardziej nieprzewidywalne? Ciężko stwierdzić, prawda? Ale jednak spróbujmy.

 

Górskie niebezpieczeństwo

W górach w czasie burzy ginie grupa młodych ludzi. Ich śmierć zostaje uznana za wypadek i chyba wielu by to nie zdziwiło; przecież wspinaczka w taką pogodę jest szaleństwem. A jednak stan zwłok i fakt, że ofiary wychowały się w okolicy tych gór sprawia, że niektórzy zaczynają podejrzewać, że to nie był zwykły wypadek. Czy mają rację? I czy uda się tego dowieść po 30-tu latach?

Dlaczego wracamy do śledztwa?

Właściwie nawet nie do samego śledztwa, ale do tajemnicy tamtego wypadku.

Salinger tworzy program dokumentalny o ratownikach górskich. Podczas kręcenia dochodzi do wypadku, który tylko filmowiec przeżywa. Czuje się winny, dlatego gdy natrafia na informacje o nierozwikłanym śledztwie sprzed lat postanawia dowiedzieć się prawdy. I robi to za wszelką cenę, ryzykując zdrowie, rodzinę, a nawet życie. Dodatkowo jego teść, Werner, przekonuje mężczyznę, że „wypadek” był morderstwem. Czemu to robi? Bo nie wierzy, że osoby, które świetnie znały góry mogły zginąć przez nieuwagę. Ale czy na pewno? Co odkryje Salinger podczas swojego prywatnego śledztwa? Na co się narazi? Sprawdźcie sami, a ja wam tylko opowiem, czy warto.

Każdy coś ukrywa

Akcja „Istoty zła” rozgrywa się w małym włoskim miasteczku, w którym teoretycznie wszyscy się znają. Jak to wygląda w praktyce? Jak zwykle – każdemu udaje się ukryć przed resztą jakiś sekret.

Tajemnice bohaterów poznajemy powoli, choć na początku dowiadujemy się sporo w krótkim czasie, ale są to informacje o pracy głównego bohatera i tego, jak zainteresował się masakrą w Bletterbach. Autor cały czas jednak wokół programu, który kręci Salinger. Pierwsze rozdziały książki były dla mnie dość ciężkie: szybko się kończyły i opowiadały o różnych sytuacjach, co  trochę utrudniało mi połapanie się w tym wszystkim. Ale na szczęście zaskoczyło zanim się znudziłam. A potem przepadłam na dobre.

Niby niewiele, a jednak wystarczyło

Historia masakry w Bletterbach nie ma zawrotnego tempa. Często pojawiają się opisy gór i odczuć z nimi związanych. Tylko nie myślcie, że to niedobrze. Dzięki tym opisom można zrozumieć, co czują ludzie w górach, czego się można obawiać, a siły przyrody przedstawione są tak, jakby były żywymi stworzeniami. Stworzeniami, które mogą wyrządzić wiele szkód. Ja byłam oczarowana tym, co dostałam. I to nie tylko samym klimatem budowanym dzięki opisom. Mimo że akcja nie pędziła to jednak w odpowiednich momentach przyspieszała. Autor dobrze budował napięcie, powoli odkrywał przed nami kolejne karty, by na koniec rzucić prawdziwą petardę.

 

 

 

 

To zakończenie pewnie zrobiłoby mniejsze wrażenie, gdyby cała książka była prowadzona takim samym tempem. A dzięki temu, co było wcześniej stało się bardziej szokujące. Bo wiecie: niby wiele się nie dzieje, cały czas krążymy w kółko, które dzięki kolejnym odkryciom tylko nieznacznie się powiększa, a tu nagle bum! Wychodzi na jaw coś, co zmienia wszystko i okazuje się, że dotychczasowe spekulacje nie mają racji bytu, a prawda jest absolutnie niesamowita.

Jeśli ktoś lubi wartką akcję może mieć problem z dotarciem do końca, ale ja uważam, że warto. Górski klimat: tajemniczy i pociągający, a zarazem przerażający został świetnie oddany. Poznajemy wiele prawd o ludziach, przyrodzie i wpływie przeszłości na teraźniejszość, które dobrze jest poznać. I choć spodziewałam się po tej książce czegoś zupełnie innego, to nie zawiodłam się. Dostałam odpowiedź zarówno na pytanie "co się stało w górach?", jak i "czym jest „istota zła”?", a na koniec zostałam bardzo zaskoczona. To wszystko sprawiło, że odłożyłam powieść w pełni usatysfakcjonowana tym, co przeżyłam.