„Przemienienie” Szczepan Twardoch

Najkrótszy miesiąc w roku dobiega końca, a koniec skłania do podsumowań. Zwykle się nimi nie chwalę, bo i nie mam czym. Ale zauważyłam, że w lutym przeczytałam… WYŁĄCZNIE POLSKICH AUTORÓW. W dodatku żadnego wcześniej nie znałam. Do tego zacnego grona zalicza się także Sara Damaziak, której książkę skończę pewnie w marcu, ale zacznę jeszcze w tym miesiącu.

Tyle tytułem wstępu, a teraz lecimy do PRL-u, bo nas szpiedzy złapią!

 

 

 

Duchownych werbują najlepsi

Pewnie dlatego, że księża żyją na uboczu, nie wychylają się. Z tego powodu do tej misji wyznaczono Szarzyńskiego, co nie za bardzo ułatwiło sprawę, bo ksiądz nie chciał współpracować i sprawy się skomplikowały. Ale milicjant ma swoje sposoby, zrobi wszystko, by podołać powierzonej misji. A nawet jeszcze więcej. Czy uda mu się uzyskać informacje na temat akcji „Sułtan”? Jest przecież świetnym śledczym więc wyciągnięcie czegoś ze współpracowników powinno się udać. A może jednak nie? Jeśli jesteście ciekawi – sprawdźcie sami. Mogę Wam tylko gwarantować, że będzie mnóstwo pościgów. W końcu Szarzyński szpieguje, konspiruje i ukrywa swoje zamiary przed wszystkimi. Wszak udawanie płotki to najlepszy sposób na osiągnięcie sukcesu. 

 

 

"Nie, zdecydowanie nie ma czegoś takiego jak nieważna informacja"

 

Wywiad, erotyka, wspomnienia

Zacznijmy od sprawy najważniejszej, czyli wywiadu. Głównym tematem powieści jest tajna praca milicji, mająca wykryć księży o skłonnościach homoseksualnych. Nie będę się zagłębiać w powiązania między tajniakami, bo pewnie Was to nie interesuje (a jeśli się mylę, to zostawię tę przyjemność autorowi „Przemienienia”). A kiedy już zdecydujecie się wejść w tę PRL-owską rzeczywistość, to nie zostaniecie sami z milicją. Oprócz Szarzyńskiego i jego kolegów tajniaków w książce są jeszcze dziewczyny, a nawet młode kobiety, które są nieustannie adorowane. Ja jestem za młoda, żeby to pamiętać, ale może ktoś z Was zna kogoś, kto wie, czy wówczas tak faktycznie było? Naprawdę nie można było przejść obojętnie obok pięknej kobiety, nawet jeśli miała obrączkę na palcu? Jakby innej w pobliżu nie było… A co do ostatniego punktu: jak wspomniałam, jestem za młoda, by pamiętać czasy opisane w powieści, ale mam starsze rodzeństwo, dzięki któremu miałam przyjemność poznać Commodore. Urok kaset znam z wczesnego dzieciństwa, a i inne niewspółczesne rzeczy nie są mi zupełnie obce. Miło więc było powspominać, jak samemu zarywało się nocki, żeby ‘trochę’ pograć. Jakie to były piękne czasy, taka byłam piękna i młoda… Ale cóż, było minęło, lecimy dalej.

To jak z tym PRL-em?

Jak było faktycznie wiedzą tylko ci, którzy poznali osobiście; a i te opinie pewnie będą różne. Według Szczepana Twardocha najważniejsze wówczas były znajomości. No i romanse. Trzeba było jednak uważać z kim się rozmawia. Najważniejsze akcje były ściśle tajne i tylko ‘góra’ wiedziała, kto bierze w nich udział, dlatego o sprawach ważnych najlepiej nie rozmawiać. Chyba że przy wódce, wtedy można rozwiązać język, bo słuchacz może i tak nic nie będzie pamiętał.

Wiecie co z tego wynika? W niektórych kwestiach nic się nie zmieniło…

A żeby dojść do takiego wniosku trzeba się niestety trochę pomęczyć. Tak, książka jest nie za długa, ale ja miałam straszny problem z wciągnięciem się w akcję. Czasem nawet tak się gubiłam, że nie wiedziałam, po co odbywa się dana scena. A wstawki z życia prywatnego Szarzyńskiego wcale mi nie pomagały. Jeśli interesuje Was, co miała na celu akcja „Sułtan”, to jak najbardziej możecie przeczytać, ale… szału nie ma.