„Horyzont” Jakub Małecki

Wyobrażacie sobie sytuację, w której zmieniacie się nieodwracalnie, ale życie nadal pozostaje życiem. Nic się nie kończy, czas się nie zatrzyma. Wszystko idzie dalej, tylko my jesteśmy obok tego. I patrząc na horyzont nie widzimy nic konkretnego, tylko jakąś bezkształtną dal. Nie potrafimy sobie wyobrazić, jak wyglądać by miała nasza przyszłość.

W zupełnie obcym świecie

Właśnie tak swoje życie postrzegają bohaterowie książki. Maniek wrócił z Afganistanu. Po tym, co zobaczył i przeżył na wojnie nie potrafi funkcjonować w normalnym świecie. Wszystko to jest dla niego obce. Nie umie zająć się codziennością, w której nie ma wystrzałów, nagłych wezwań do walki, ciągłego strachu. Jak pogodzić się z tym, co się przeżyło i istnieć dalej ponad tym wszystkim? Na to pytanie protagonista próbuje znaleźć odpowiedź. A wspiera go w tym Zuza, dziewczyna z sąsiedztwa bez wspomnień wojennych, ale z rodzinną tragedią owianą wielką tajemnicą i babcią, która nie zawsze pamięta ile ma lat i myli wnuczkę ze swoją zmarłą córką. Mimo tego, że mają zupełnie inne przeżycia Maniek i Zuza starają się wzajemnie wspierać. Czy patrzenie z innej perspektywy pomoże? To się dopiero okaże.

 

Wojenna rzeczywistość

Z czym Wam się kojarzy wojna? Chociaż ma różne oblicza, to zawsze towarzyszy jej śmierć i cierpienie. A zastanawialiście się, jak to wygląda z perspektywy żołnierza? Nie; to nie jest tak, że oni chcą zabijać. Wcale nie sprawia im to przyjemności. Ja nie będę wchodzić w szczegóły – to robota Mańka, który pisze opowieść z afgańskiego frontu. A efekty jego pracy najlepiej podsumowuje Zuza, stwierdzając:

 

„Czytam, próbując zrozumieć ten chaos. Gdzie są fakty, a gdzie tylko zmyślenie. Nie wiem, gdzie leżą szwy łączące fakty z fikcją, ale po kilkudziesięciu stronach przestaję ich szukać. Wydaje się, że nie o to w tym chodzi.”

 

Ja bardzo podobnie czułam się czytając o Mańku. Jego historia przedstawiona jest z różnych perspektyw. Mężczyzna trochę mówi o obecnym życiu,  trochę wspomina wojnę, a czasem wraca do czasów, gdy dopiero marzył o byciu żołnierzem. Na szczęście nie wprowadza to chaosu utrudniającego odbiór tej historii. Wręcz przeciwnie. Odnosiłam wrażenie, jakbym rozumiała Mariusza i jego problem z odcięciem się od przeszłości. Wspominał wojnę, bo to, co się wydarzyło na froncie cały czas w nim było. Autor doskonale wczuł się w rolę żołnierza, choć sam na wojnie nie był. 

 

Sekrety cywilów

Jak już wspomniałam „Horyzont” to nie tylko opowieść o Afganistanie. Jest też historia Zuzy, której matka zmarła, gdy ta była małą dziewczynką, a teraz babcia z demencją częściej pamięta zmarłą córkę niż wnuczkę. Zuza jest więc czasem swoją matką, czasem sobą. Zdarza jej się też rozmawiać z matką tak, jakby ta była przy niej. W tym pomieszaniu również jest swoisty porządek. A babcia? Jej kłopoty z pamięcią spowodują, że tajemnica z przeszłości zacznie prześladować Zuzę. A poznanie prawdy wcale nie ułatwi życia. Czy dziewczyna sobie poradzi? Czy zniszczony przez wojnę Mariusz będzie w stanie jej pomóc?

 

„Horyzont” to opowieść o szukaniu swojego miejsca na świecie, który wydaje się być zupełnie obcy. Chociaż w oddali widać już cel nie można mieć pewności, że on nie skomplikuje wszystkiego jeszcze bardziej. Są sytuację, w których to, czego tak naprawdę szukamy, jest bliżej niż się wydaje…

Czy bohaterowie odnaleźli spokój i szczęście Wam nie zdradzę. Warto bowiem przekonać się samemu, gdyż Autor świetnie odnalazł się w wymyślonej przez siebie historii i opisał ją tak, że ja bardzo polecam ją przeczytać.