„Paranoja” Katarzyna Berenika Miszczuk

Całkiem liczna grupa ostrzegała mnie przed tym kryminałem. Ale musiałam sama sprawdzić. A że miałam trochę lekkiej pracy to pobrałam wersję audio właśnie tej książki. Jak moje wrażenia? Ano tak:

 

Co u Aśki po tragedii?

Pamiętacie, co spotkało bohaterkę w Obsesji? Dla tych, którzy nie pamiętają przypomnienie tutaj. Otóż kobieta potrzebowała trochę czasu, ale już się pozbierała na tyle, by wrócić do życia. I oczywiście do Marka i Sebastiana, którzy tym razem są głównymi postaciami. Jednakże Asia i jej kot także odgrywają ważne role. W życiu Marka i jego małej bratanicy są najważniejsi.

Nowe śledztwo

Policjant i lekarz medycyny sądowej udzielają wywiadu w telewizji śniadaniowej po złapaniu nieuchwytnego przestępcy. Niedługo po tym zaczynają ginąć ludzie, a Marek szybko zauważa szczegół związany z innym wywiadem prowadzonym przez tego samego dziennikarza. Czy to dobry trop? Szczegół jest drobny więc ciężko zwrócić na to uwagę, ale może jednak? Czy człowiek, który zainteresował się ich wywiadem ma związek z morderstwami? Ile osób zdąży zabić nim zostanie ujęty?

Co poza morderstwami?

Choć właściwie to morderstwa są tu tłem. Tłem do wszechobecnego romansu. Jak tylko pojawiali się bohaterowie przeciwnych płci to od razu między nimi iskrzyło (przynajmniej jednostronnie). Jednej pary się spodziewałam; wręcz było dla mnie oczywiste, że tak się skończy ta znajomość. Ale żeby aż tyle? Myślałam, że w pierwszej części było mało śledztwa, ale ona nie była z perspektywy policji więc byłam w stanie wybaczyć. Tym razem jednak wątek erotyczny był przesadzony. To bardziej romans z morderstwem w tle, niż kryminał. Do śledztwa wracaliśmy tylko wtedy, gdy coś się wydarzyło. Nie śledziliśmy żadnych fałszywych tropów, ciężko tu samemu gdybać, kto jest winny. A zakończenie… no to jakaś kpina. Nie chcę wam mówić, o co dokładnie mi chodzi, żeby nie spojlerować tym, którzy będą chcieli sami przeczytać, ale zachowanie ludzi na koniec było bardzo szokujące. Zarówno świadków, policji jak i samego mordercy. A skoro już jesteśmy przy zachowaniach bohaterów, to warto zwrócić uwagę na panią prokurator Świetlik. To, jak ta kobieta szybko się zmienia jest niesamowite! Choć po części uzasadnione, ale nadal jej zachowanie było zaskakujące.

"Był tam tramwaj, jak w cyrku" 

Były jednak pozytywy

Pomysł na śledztwo był dobry. Motyw też okazał się niezły. I choć wykonanie kulało, to przynajmniej pośmiałam się w części obyczajowej. No i była mała Marta – urocza istota. Książka miała być kryminałem, dlatego ja się na niej zawiodłam. Ale jeśli spojrzeć na nią ogólnie to jest bardzo dobrą lekturą po ciężkim dniu. Szybko się czyta, można się uśmiechnąć i, choć to wszystko jest proste i infantylne to napisane bardzo przyjemnym stylem. Wydaje mi się, że gdyby autorka pisała książki obyczajowe to były by naprawdę dobre. 

Kilka słów o audiobooku

Dotąd nie byłam przekonana do tej formy czytania. Teraz jednak odkryłam, że podczas robienia czegoś, co nie wymaga wielkiego skupienia bardzo przyjemnie słucha się książek. Poza tym miałam poczucie dobrze wykorzystanego czasu, którego sporo zaoszczędziłam. Na stałe na pewno się nie przerzucę na słuchanie książek, ale na pewno jeszcze skorzystam.

Dodatkowo lektorka świetnie oddała charakter wielu wypowiedzi. Szczególnie urzekła mnie postać Marty i sposób czytania słowa "profilerka". Czy tylko dla mnie czyta się to tak, jak pisze? Bo już nie wiem, czy wymowa 'profajlerka' nie jest przypadkiem tą właściwą. A wy jak byście przeczytali? Dajcie znać.