„Kółko się pani urwało” Jacek Galiński

Każdy czasem potrzebuje lekkiej lektury, przy której można się pośmiać. Dlatego tym razem przedstawiam Wam komedię kryminalną. Rzadko sięgam po ten gatunek, ale ja też jestem każdy i lubię urozmaicać to, co czytam, zamiast tkwić w jednym gatunku (choć zwykle sięgam przecież po jedno 😉). Ale dość gadania o niczym, lecimy do recenzji, bo dzieje się.

Poznajcie panią Zosię

Miła starsza kobieta, mająca już problemy ze zdrowiem, ale jeszcze całkiem nieźle sobie radzi. Tym razem wraca do domu i zastaje wyważone drzwi. Obawia się, ale wchodzi, bo cóż poradzi, musi przecież jakoś zawiadomić policję, no i wiedzieć, co im mówić. Okazuje się, że ktoś ją okradł i sprofanował mundur zmarłego męża. Kiedy przyjeżdża policja Zofia ma już podejrzenia, co do przebiegu zdarzeń. Panowie mundurowi jednak nic nie robią, tylko zbierają dowody. Staruszka postanawia działać. Idzie do sąsiada z góry i… znajduje go martwego. Jako, że zostawiła w mieszkaniu denata wiele śladów (bo przecież musiała powęszyć) to staje się główną podejrzaną. Nie zraża jej to jednak i zaczyna szukać włamywaczy na własną rękę, bo przecież policja nic nie robi tylko wypełnia papiery.

 

„Życie jest jak promocja na kurczaka w markecie – niby atrakcyjna, ale potrafi zakończyć się w najmniej spodziewanym momencie”

I jej przygody

Pani Zosia nie zdaje sobie sprawy z tego, w jak duże tarapaty się pakuje. Podczas szukania złoczyńców wiele się dzieje. Intryga jest dobrze zbudowana, pojawiają się zwroty akcji, jak na kryminał przystało. Parę razy dałam się zaskoczyć, spodziewałam się innego zakończenia sprawy.

A co z komedią? Tu też nie jest źle. Bywa zabawnie. Szczególnie spodobał mi się humor sytuacyjny. To, co czasem robi główna bohaterka przyczynia się do ciekawych akcji.

Generalnie książka ma tylko jeden minus. Panią Zosię. Wszystko jest w porządku, bardzo miło się czyta – dopóki ta kobieta się nie odzywa. Wiem, że ludzie są różni, zwłaszcza starsi ludzie. Ale Zofia przechodzi samą siebie. Jest tak przemądrzała, zarozumiała i bezczelna, że bardziej to już chyba się nie da, jak się jest starszą panią. Już dawno mi się nie zdarzyło, żebym głównemu bohaterowi życzyła aż tak źle. Miałam nadzieję, że ktoś jej utrze nosa, że w końcu stanie się jej krzywda. Najpierw zastanawiałam się, jak można być aż tak irytującą osobą, ale teraz bardziej ciekawi mnie, czy autor ją sobie wymyślił, czy zna kogoś tak okropnego.

Ale pomijając główną bohaterkę, którą przecież każdy może odebrać inaczej, to myślę, że warto spróbować. Jeśli ona was nie zirytuje, spędzicie naprawdę miło czas z książką, a nawet z książkami, bo przecież przygody pani Zosi są kontynuowane. Ja na tej części zakończę, ale jeśli Autor napisze książkę bez tej postaci (albo ją zabije :D – wiem, jestem okrutna) to chętnie przeczytam, bo styl pana Galińskiego bardzo mi się spodobał.