„Obsesja” Katarzyna Berenika Miszczuk

Niby kryminał, ale jednak nie do końca. Niby szukamy mordercy, ale nie znamy szczegółów śledztwa. Wszystko z perspektywy świadka i potencjalnej ofiary: psychiatry Joanny Skoczek.

Poznajcie Aśkę 

Asia jest pół roku po rozwodzie, po którym przeprowadziła się do Warszawy i właśnie zaczęła praktyki w nowym szpitalu na oddziale psychiatrii. Chirurgiem w tym szpitalu jest jej znajomy ze studiów. Za doktorem Tomaszem latają chyba wszystkie kobiety w placówce, ale on wybiera Aśkę.

Pani doktor zaczyna dostawać anonimowe liściki o treści niby romantycznej, a jednak coraz bardziej makabrycznej. Ma też wrażenie, że jest śledzona. Czy ktoś ma obsesję na jej punkcie, czy to ona popada w paranoję?

Z chirurgii znika pacjentka, która zostaje znaleziona martwa. Policja wspomina śledztwo sprzed pół roku i zaczyna szukać powiązań. My jednak nie śledzimy postępów, ale dalsze losy Asi, która cały czas boi się o swoje bezpieczeństwo. Wszystko się komplikuje, gdy w jej szafce szpitalnej ktoś umieszcza zwłoki. Wtedy policja również podejrzewa, że kobieta może być zagrożona. Czy faktycznie tak jest i czy uda się schwytać mordercę zanim zginie kolejna osoba?

Analiza 

Tytuł książki świetnie pasuje do treści. Miałam wrażenie, że wielu bohaterów ma obsesję na jakimś punkcie. Przez wiele dziwnych zachowań można o morderstwa podejrzewać wielu bohaterów. Jedna z postaci rzuca się w oczy już od pierwszej sceny, w której się pojawia. Optymistycznie założyłam jednak, że to nie ona, bo przecież byłoby zbyt oczywiste. Miałam nadzieję, że autorka lepiej to rozegra. Czy się zawiodłam? O tym za chwilę. Najpierw postać głównej bohaterki: większość rozdziałów jest pisana z perspektywy Aśki więc poznajemy jej odczucia, a nie ogólny zarys wszystkiego. Cechy innych postaci też są wytworem jej wyobrażenia. Na niektóre (w zasadzie przypominam sobie dwie) nie znalazłam potwierdzenia w rozwoju akcji, ale to nie jest problem, bo i tak były nieistotne. Doktor Skoczek ma niesamowite powodzenie u facetów więc scen z nimi jest bardzo dużo. Do tej pory nie mogę wyjść z podziwu. Nie tylko dla niej, ale też dla autorki książki, która opisała te romantyczne momenty tak, że w ogóle mi nie przeszkadzały. Mężczyźni biorący w nich udział sprawiali, że było nawet zabawnie. Nawet nie odczułam tego, że z kryminału robił się trochę romans, nie zawsze z happy endem. Ciekawy klimat wprowadza też język narracji. Brzmi jak zwykła relacja zwykłej kobiety, dzięki czemu bardzo szybko i przyjemnie się czyta. W wypowiedziach znajdziemy trochę mowy potocznej, Asia wprowadza nas w realia polskich szpitali z perspektywy lekarza. Wiele pojęć medycznych jest wyjaśnionych (nawet te najprostsze, jak wenflon), a praca w służbie zdrowia nie jest idealizowana. 

Możemy zatem poznać jej świat na tyle dokładnie, by się w nim bez trudu odnaleźć. Jedno, co mnie zaskoczyło w języku Aśki, to sposób zwracania się innych: większość znanych mi osób mówi raczej „słuchaj, Tomek” a nie „słuchaj, Tomku”. Zauważyłam to, jednak nie uznaję za nic złego, dzięki temu bohaterka jest wyjątkowa, po prostu mnie zszokowało, że ktoś używa wołacza poprawnie. 

Samo śledztwo, prowadzone głównie przez Aśkę, szukającą swojego prześladowcy było interesujące. Mimo skąpej obecności policji kobieta wpadała na sporo tropów i całkiem nieźle analizowała postaci (pewnie dlatego, że jest psychiatrą). Jednak jednego nie przewidziała: kto tak naprawdę za wszystkim stoi? Przez te obsesyjne zachowania wszystkich dookoła ciężko wyczuć, kto jest najbardziej podejrzany. Dla mnie najpierw byli wszyscy, potem nikt, bo każdy wydawał się oczywisty, a potem poznałam sprawcę, którego zupełnie się nie spodziewałam. No zaskoczyło mnie to przeogromnie.

Podsumowując: wydawało mi się, że taki luźny kryminał, z tylko zarysowanym śledztwem to nie mój klimat. Tymczasem jestem pod wielkim wrażeniem tej książki. Świetny klimat, dobrze prowadzona narracja, budowanie napięcia i ten finał pierwsza klasa. Niby lżejsza pozycja, a jednak wcale nie. Chętnie sięgnę po więcej pozycji pani Miszczuk.