„Kasztanowy ludzik” Soren Sveistrup

Kiedy sprawa zostaje wyjaśniona nikt nie myśli o wracaniu do niej. Czy to dobrze? No nie zawsze. Niejednoznaczne dowody mogą bardzo zmylić policję i ułatwić działanie przestępcom. Ale jak to możliwe?

Kasztany zwiastujące tragedię

W tragicznych okolicznościach giną kobiety. Ich ciała zostają zmasakrowane. A na miejscu tych okropnych zbrodni policja znajduje… kasztanowe ludziki. O co chodzi w tej chorej grze?

Tego jeszcze nie wiadomo, ale szybko okazuje się, że sprawa może się wiązać z rozwiązaną przed rokiem. Tak, tak – rozwiązaną. Rok przed obecnymi wydarzeniami zniknęła córka minister spraw społecznych. W więzieniu siedzi mężczyzna, który przyznał się do zabicia dziewczynki, a obecnie pojawiają się ślady świadczące o tym, że ta jednak żyje. Jak to możliwe? Dlaczego ktoś miałby przyznawać się do tak strasznej zbrodni, jeśli nie miałby z nią nic wspólnego? Bardzo mnie to ciekawiło, do czasu…

 

„Co prawda nigdy nie znaleźli zwłok dziewczyny, ale to przecież nic nie znaczący drobiazg”

Dość istotny drobiazg

Nie bez powodu wybrałam ten cytat. Idealnie pokazuje on, jak działa kopenhaska policja (przynajmniej ta, opisana w „Kasztanowym ludziku”). W książce było więcej istotnych dowodów, których nie brali pod uwagę lub wręcz odwrotnie: czepiali się nieważnych szczegółów, jakby były ostatecznym i niepodważalnym dowodem. Do tego prowadzili też przesłuchania, a także rozmowy, w których nie ustalali faktów, tylko trzymali się swojej teorii i wmawiali świadkom coś, co nie miało miejsca. Ich… oryginalne metody działania były niesamowicie dziwne, tak samo było z wysnuwanymi wnioskami. Po prostu brak słów. Takich policjantów jeszcze nie miałam przyjemności poznać. Choć to wątpliwa przyjemność, bo przez ich zachowanie ciężej mi się czytało. Właśnie dlatego coraz mniej byłam ciekawa tego, co się stało. Wiele razy łączyłam fakty szybciej, niż policja, która często zajmowała się też prywatnymi sprawami.

Ale były również inne elementy. Na przykład sprawca, który wymyślił niezłą intrygę i świetnie to wszystko poprowadził. Od początku wiedział, do czego zmierza i jak chce tego dokonać. Doskonale radził sobie z kamuflażem, właściwie prawie do końca trudno było domyślić się, kto stoi za zbrodniami. Nawet kiedy już udało się ustalić motyw; co swoją drogą policji zajęło więcej czasu niż mi.

A zostawiając bohaterów i skupiając się na stylu pisania wygląda to tak: pomysł na zbrodnię bardzo dobry, zarówno motyw, jak i sposób postępowania (tak, okrutny, ale adekwatny do motywu). Tempo akcji mocno nierówne: najpierw dużo relacji między policjantami, potem przyspieszenie – zaczyna się rozwijać, robi się ciekawie… i nagle znowu zwalnia. Do tego przeskoki między wątkami dość długo mnie rozpraszały, nie wiedziałam, o czym czytam. O ile pomysł na fabułę bardzo przypadł mi do gustu, to wykonanie, no i oczywiście cudowni gliniarze, mogłoby być lepsze. Nie wiem, co jest nie tak z kryminałem skandynawskim, ale bardzo rzadko mi się one podobają.