„Ciemno, prawie noc” Joanna Bator

Książka wydana już parę lat temu, ale niedawno znów zrobiło się o niej głośniej. Dlaczego? Bo ciągle jest bardzo aktualna. Jak w małej społeczności ludzie reagują na zło? Do czego doprowadza nas panika? W jakie rzeczy jesteśmy gotowi uwierzyć, gdy ktoś powie, że nam to pomoże? 

Gdzie zniknęły dzieci?

Wałbrzyska policja szuka trójki zaginionych dzieci. Porywacz prawdopodobnie jest jeden, ale skoro nie ma tropów to nic nie wiadomo na pewno. Do akcji wkracza również prasa. I to właśnie z perspektywy dziennikarki Alicji śledzimy rozwój wydarzeń. Kobieta dorastała w Wałbrzychu i teraz, na czas zbierania materiałów do artykułu, zatrzymuje się w swoim rodzinnym domu. Mimo że poszukiwania są głównym wątkiem, to jednak dowiadujemy się też innych rzeczy. Kim jest Alicja? Kim była jej rodzina? Jakie skrywała tajemnice? Co ukrywają inni mieszkańcy Wałbrzycha? Kim są kotojady? I co to wszystko ma wspólnego z perłami i porwanymi dziećmi?

Ależ to miało klimat!

Książka Joanny Bator do łatwych, prostych i przyjemnych nie należy. Warto się nad tą lekturą zatrzymać i przemyśleć pewne rzeczy. Tym bardziej, że niektóre fragmenty są tak oderwane od rzeczywistości, że można się pogubić. Dodatkowo poruszonych jest wiele wątków: porwanie i związane z nim rozmowy Alicji z rodzinami dzieci, powroty do przeszłości dotyczące różnych bohaterów i okresów, wałbrzyski prorok i jego wyznawcy. Mnie najbardziej intrygowała ta ostania sprawa i temat kotów. Te zwierzęta były wszechobecne w fabule. A właściwie ich karmicielki. Kim są te tajemnicze postaci? A prorok? Czy na pewno jego słowa są prawdziwe? Dlaczego ludzie zbierają kości?

Cała ta historia jest zarówno niesamowita i nierealna, a zarazem bardzo prawdziwa. Bo czy dziś nie pojawiają się ludzie, którzy przewodzą pewną grupą (większą lub mniejszą) dla własnego widzimisię? Czy nie zdarzają się porwania dzieci? Czy rodziny nie są różnorodnie patologiczne? A właśnie, rodziny. Każda przedstawiona familia jest inna. Żadna nie jest porządna, wszystkie mają swoje sekrety za uszami. Poznajemy rodzinę Alicji, jej sąsiada, zaginionych dzieci i jeszcze kilka innych opowieści. Główna bohaterka nie tylko wspomina swoje dzieciństwo, ale też słyszy historie, których nie pamięta; poznaje rodzinę od zupełnie innej strony. Jak na to zareaguje? Czy to coś zmieni w jej życiu?

„Ciemno, prawie noc” to opowieść o poszukiwaniu. Głównym wątkiem historii jest poszukiwanie zaginionych dzieci. Ale Alicja poszukuje też prawdy o sobie i swojej przeszłości. Ludzie, jako społeczność, szukają przywódcy, który da im cel, poczucie walki ze złem, które ich nagle dotknęło.

A czego szuka czytelnik? Poza perłami, które są dobrze ukryte poszukujemy sensu, prawdy o życiu, społeczeństwie, reakcjach na trudne chwile. Czy znajdujemy? Myślę, że to kwestia bardzo indywidualna. Ja znalazłam w tej książce mnóstwo refleksji o Nas. Nie tylko w samej opowieści, ale też w komentarzach internetowych, które wyglądały, jakby zostały skopiowane z jakiegoś forum (jakie to wszystko do siebie podobne!). 

Nie jest to książka dla osób, które szukają tylko rozrywki. Nad tą pozycją warto się pochylić i zostać z nią dłużej niż na czas czytania, bo zawiera wiele prawdy. W większości opisanej za pomocą dramatów ludzkich prawdy.