„Rytuały wody” Eva Garcia Saenz de Urturi

Wreszcie skompletowałam trylogię i mogłam czytać :D Co tym razem czeka policję w Vitorii? Postaram się Wam to opowiedzieć bez spojlerów, ale nie obiecuję, przecież to kontynuacja.

Druga część „Trylogii Białego Miasta” zaczyna się kilka miesięcy po wydarzeniach z części pierwszej, do których wiele sytuacji nawiązuje, dlatego lepiej czytać tę sagę po kolei.

Z czym zmagamy się tym razem

Unai i spółka nie wylizali jeszcze wszystkich ran po podwójnych morderstwach, a już spada na nich kolejne wyzwanie. Znaleziono ciało dziewczyny powieszonej za nogi i zanurzonej w kotle. Okazuje się, że komisarz Alaya i jego koledzy ze szkoły poznali ją dwadzieścia lat wcześniej na wakacjach. Spędzili tamten wyjazd z historykiem zajmującym się dawnymi wierzeniami, a morderstwo nawiązuje do celtyckiego rytuału. Dodatkowo wychodzi na jaw, że córka mężczyzny mogła zginąć w podobny sposób. Czy Saul ma coś wspólnego ze śmiercią Annabel? Jakie sekrety skrywa jego rodzina? Co ukrywają przed sobą przyjaciele Unaia?

Rozwiązanie tajemnic

Pytań o bieg wydarzeń pojawiło się dużo. Niestety na wiele z nich łatwo znaleźć odpowiedź. Dlaczego niestety? Spodziewałam się czegoś bardziej intrygującego. W pewnym momencie miałam w głowie kilka wersji wydarzeń i tak, jedna z nich okazała się prawdziwa. Ale większość pozostałych byłaby, moim zdaniem, ciekawsza.

Jako, że to kontynuacja innej powieści to w mojej głowie pojawiły się porównania. I też ze względu na to wiele rzeczy przewidziałam. Tajemnice są budowane na podobnej zasadzie więc łatwo dojść do prawdy. Poza tym dość wcześnie autorka odkrywa wszystkie karty. Za wcześnie.

 Trochę o konstrukcji powieści

Tak jak pierwsza część, tak i ta historia jest opowieścią Unaia o tym, co już się wydarzyło. 

„To zlecenie zapoczątkowało niemożliwą do powstrzymania serię horrorów (…) Ale wtedy tego nie wiedziałem.”

Takie wstawki naprowadzają nas na to, czego dowiadujemy się na sam koniec.

W przeciwieństwie do poprzedniczki ta książka ma jednak uporządkowane wydarzenia (nie zaczyna się od końca). Ale nadal miejsca akcji nie są przypadkowe. Wszystko jest dopracowane. Każdy szczegół morderstwa został przez zabójcę dokładnie zaplanowany, nic nie może umknąć uwadze policji. To zdecydowanie jest nadal atutem serii. Nawiązania do Celtów wprowadzają nas w niesamowity klimat Vitorii, co również jest plusem.

Czytać, czy nie czytać - oto jest pytanie

Zacznę od kwestii najprostszej. Jeśli nie znasz pierwszego tomu to nie czytać. Koniecznie zacznij od początku (tutaj poznasz moją opinię).

„Ciszę białego miasta” masz za sobą? Świetnie! To teraz proste pytanie: podobała Ci się?

Jeśli tak to tę część również polecam. Wiem, że trochę ponarzekałam, ale to nie znaczy, że nie warto czytać. Tak jak wspomniałam możliwości rozwiązania było kilka, a zwroty akcji potrafią człowiekowi namieszać w głowie, więc często można stracić pewność, co do tego, jak się książka zakończy (chociaż ja uparcie wracałam do jednej wersji). Do tego dochodzą mniejsze sekrety, których już nie zawsze się spodziewałam. A jeśli kogoś interesuje kultura sprzed setek lat to już obowiązkowo powinien poznać „Rytuały wody”.

Nie przekonałam Cię jeszcze? W takim razie ostatnia kwestia: lubisz psychologię?

Relacja dziecka z rodzicem, wpływ dzieciństwa na dorosłe życie, relacje między nastolatkami (bardzo różnymi), czy chociażby związek Unaia z Albą i strach o dziecko dają wiele do myślenia. Dla nich też warto poznać tę opowieść.