„Ofiara w środku zimy” Mons Kallentoft

Lubicie kryminał skandynawski? Ten klimat zimnej Norwegii czy Szwecji… dla jednych cud, miód i orzeszki, dla innych raczej odstraszacz.  Ja nie mogę powiedzieć, że jestem wielką fanką, ale też nie mam bardzo negatywnego nastawienia. Pochodzenie autora nie jest dla mnie istotne. Książka jest dobra albo nie, niezależnie od tego, gdzie toczy się akcja. Dlatego dałam szansę temu autorowi. Czy mnie do siebie przekonał? Sprawdźcie…

 

Śmierć samotnego wariata

Policja dość długo nie mogła ustalić tożsamości mężczyzny, którego ciało wisiało na drzewie. Dopiero dzięki artykułowi w gazecie stało się jasne kim jest ofiara. Dlaczego potrzeba było czasu? Bengt Andersson nie miał rodziny więc nikt nie zgłosił zaginięcia. Dodatkowym problemem był fakt, że w okolicy uznawano go za świra i dręczono. Z tego powodu lista podejrzanych o dokonanie morderstwa była z początku bardzo długa. Malin i Zeke podążali dwoma tropami: nastolatków sprawiających mnóstwo problemów i rodziny Murvallów. Co z tego wynikło? Kto i dlaczego zabił Bengana Piłkę? Jakie tajemnice wyjdą na jaw? Czy będą miały wpływ na rozwój wydarzeń?

 

Rodzinne sekrety 

Są wszędzie, ale przecież nie w każdej rodzinie sprawiają problemy. Dlaczego więc Murvallowie są, jacy są? Co się za tym kryje? Wiemy na pewno, że los ich nie oszczędzał. Jakie tajemnice ich ukształtowały? Czy rzeczywiście mogą mieć coś wspólnego ze śmiercią Bengta?

Mamy do czynienia także z rodziną komisarz Fors. Dlaczego jej życie jest, jakie jest? Czemu relacje z córką nie są lepsze? Co sprawiło, że nie chce angażować się w związek z mężczyzną? I najważniejsze: czy pamiętała o podlaniu kwiatów? Tak. Po przeczytaniu właśnie to pytanie nurtuje mnie najbardziej.

"Bo chodzi o to, by zło trzymać w szachu, na tyle, na ile to możliwe."

 

Co z konstrukcją powieści? 

Treść była nawet ciekawa. Skłoniła mnie do wielu przemyśleń na temat relacji międzyludzkich i wpływu przeszłości na teraźniejszość. Pojawiające się myśli Bengta (tak, tego, który nie żyje) są intrygujące i zmieniają pogląd na całość, wnoszą coś nowego. Ale lubicie krótkie, często jednowyrazowe zdania? No ja też nie. Na dłuższą metę są męczące. Tu ich jednak wiele nie było. Zastąpiły je… równoważniki zdań. I niestety było ich mnóstwo. Do tego scenki były krótkie, szybko się urywały (nie mam nic przeciwko, ale bez przesady), często potrzebowałam chwili, żeby zrozumieć, dokąd właśnie przeniosła się akcja. A miejsc było sporo, bo poza śledztwem pojawiały się fragmenty prywatnego życia policjantów. Ok, może dzięki temu można ich bliżej poznać, co w serii często jest istotne, ale tutaj było tego za mało, żeby się zżyć z kimś poza Malin. Generalnie taka konstrukcja książki była męcząca i przez długi czas nie mogłam się wciągnąć. Ale myślę, że spróbować warto, bo jeśli komuś spodoba się styl autora to będzie bardzo zadowolony z powieści. Sama historia była naprawdę dobra.

 

 Zakończenie

 

Jak już wspomniałam, książka skłania do przemyśleń. Samo rozwiązanie sprawy również wiele pokazuje. Co dokładnie? Lepiej przekonajcie się czytając. Jednak, mimo że początek mnie męczył, w zakończenie się wciągnęłam i ostatecznie uważam, że trochę za szybko się ta historia skończyła. Ale po drugą część nie sięgnę. Chyba, że ktoś mi powie, czy będzie tam jakieś nawiązanie do tej sprawy?