Znacie to uczucie, kiedy bierzecie jakąś książkę i w trakcie czytania zaczyna się ona wydawać nie na miejscu? U mnie właśnie "Decyzja" była taką książką. Zaczęłam czytać jakiś czas temu i nie mogłam przebrnąć. Cały czas czułam, że chcę czegoś innego. Ale w końcu skończyłam i teraz mam wrażenie, że to nie przypadek, że akurat w tym czasie to nastąpiło.
Za tydzień o tej porze prezenty będą już rozpakowane, a te mniej ciekawe zdążą się może nawet znudzić (oby było takich jak najmniej). My zaś zabierzemy się za kolejną porcję pierogów, sernika lub dokończymy piernik - chyba, że jadacie coś innego? Możecie się pochwalić i zainspirować innych, w tym i mnie ;)
Ale zanim to wszystko, to mam dla Was pierwszą, a zarazem ostatnią, powieść świąteczną w tym roku. Ci, którzy są tu już jakiś czas mogli zauważyć, że 'uwielbiam' takie książki więc lecimy, bo czas nagli, starzejemy się bez sensu...
I stało się! Po "Fascynacji", która była niezła, choć czegoś mi zabrakło (o czym dowiecie się w tej recenzji) postanowiłam zrobić drugie podejście do twórczości Adriana Bednarka. Jak wypadło? Zaraz Wam opowiem, ale po kolei...
Strata ukochanej osoby jest trudna. Strata dwóch osób trudniejsza. A co w przypadku osób, do których żywiło się wątpliwe uczucia? Czy ich brak może okazać się bardziej dotkliwy?
Na instagramie pisałam ostatnio o pluszowych misiach (sprawdźcie tutaj), ale tej książki nie miałam pod ręką, dlatego wybór padł na coś innego. Ale w klimacie dziecięcych zabawek pozostajemy:
Byliście kiedyś tak szczęśliwi, że bardziej się już nie da? Co Was najbardziej uszczęśliwia?
