„Uczynkiem i zaniedbaniem” Mariusz Kanios

Lubię poznawać nowych autorów. Nie wiem, czego się po nich spodziewać więc podchodzę do książki bez większych oczekiwań. Ale kiedy poznaję pisarza, który ma na swoim koncie kilka tytułów mogę wyrobić sobie zdanie na podstawie recenzji innych, zaczynam mieć pewne wymagania. Inaczej jest z debiutantami. Zwłaszcza, jeśli pierwsza powieść autora dopiero ukaże się na rynku. Wówczas kompletnie nie wiem, co dostanę w środku. Czy warto aż tak ryzykować? Cóż; ktoś przecież musi być pierwszym czytelnikiem, dlatego ja to ryzyko podjęłam.

Niebezpieczna spowiedź

Do księdza Piotra przychodzi mężczyzna, który oznajmia, że zamierza zabić człowieka i wrobić księdza. Sprawa wydaje się więc prosta: Piotr idzie na policję i pomaga złapać przestępcę. Problem polega tylko na tym, że duchownego obowiązuje tajemnica spowiedzi. Ale gra toczy się o życie małego chłopca, porwanego z pobliskiego domu dziecka. Czy Szymon jeszcze żyje? Czy uda się go uratować? Ile jest gotowy znieść ksiądz, by nie zdradzić tajemnicy spowiedzi? I najważniejsze pytanie: czy owa tajemnica jest ważniejsza niż ludzkie życie?

 

" – Chciałem komuś o tym opowiedzieć. Bo zabicie człowieka to niesamowite przeżycie. Ale co z tego, jeżeli nie można się tym podzielić. To tak, jakby w pojedynkę iść do kina albo samemu jeść kolację przy świecach. No ale bałem się, że jak komuś powiem, to pójdzie na policję i mnie wyda. Wtedy wpadłem na pomysł, że przyjdę tutaj."

 

Dylematy moralne

Wydaje mi się, że nie trzeba być super wierzącym katolikiem, żeby wiedzieć, iż to, co zostało powiedziane w konfesjonale nie może zostać przez kapłana wyjawione. Jednak postawcie się w sytuacji księdza Piotra: to, co wie, może uratować ludzkie życie – prawdopodobnie dziecko. Czy w związku z tym nie powinien powiedzieć całej prawdy? Druga sprawa, że milczenie może przysporzyć wiele kłopotów i cierpienia samemu kapłanowi. Jak zatem powinien postąpić? Piotr waha się, ale czy jeśli będzie milczał odrobinę za długo, to nie będzie za późno? To ma się dopiero okazać.

Nie chcę Wam psuć niespodzianki i mówić za wiele, ale to nie jest jedyna postać, która nie wie, co robić. Wielu bohaterów ma kłopot z decyzją. Zarówno źli, jak i dobrzy. Nie są postaciami oczywistymi i nawet mordercę trudno jednoznacznie ocenić, kiedy już zna się wszystkie fakty. Nie wiem, jak Wy, ale ja lubię książki, w których nie od razu wiem, kto właściwie jest zły.

 

Szybkie wyjaśnienie i… niespodzianka

Tak Kochani, nie będę czarować – nie wszystko było dla mnie zagadką do samego końca. Na początku nawet trochę się obawiałam, czy Autor nie przesadzi, bo działo się bardzo dużo. Akcja toczyła się w szaleńczym tempie, dostaliśmy wiele informacji. Wydawało mi się, że jak tak dalej pójdzie, to za chwilę będę wiedzieć wszystko i napięcie spadnie. Na szczęście się nie zawiodłam. Pan Mariusz doskonale wiedział, co chce przekazać w swojej powieści, kiedy ujawniać kolejne sprawy i jak zakończyć tę historię. Historię, która okazała się być bardziej złożona niż myślałam. Zamiast prostej sprawy porwania/morderstwa dostajemy nieszablonowe śledztwo, w którym do końca trudno ocenić kto jest przestępcą, a kto ofiarą; czy lepiej być biernym obserwatorem, czy podjąć działanie. Jakie decyzje podejmą bohaterowie? Czy policji uda się poznać całą prawdę? W połowie powieści wydawało mi się, że rozwiązanie jest już oczywiste i dalej będzie wiało nudą. Ale na to też znalazł się sposób. Kiedy ja zastanawiałam się, po co mam czytać kolejne kartki (a do ostatniej miałam daleko) Autor postanowił namieszać i skierować zdarzenia w nowym kierunku.

 

Debiut na tak, czy na nie?

Jak wspomniałam „Uczynkiem i zaniedbaniem” to debiut pisarski Mariusza Kaniosa. Na początku chciałam więc potraktować książkę ulgowo, ale zrezygnowałam z tego pomysłu. Okazało się bowiem, że jest to zupełnie niepotrzebne. A poza tym, jeśli Autor chce pisać dobrze, to powinien wiedzieć, czy podoba się czytelnikom i dlaczego nie (o ile nie 😉). Tym razem ja jestem na tak! Choć styl, jakim napisana jest książka nie jest jeszcze dopracowany to jednak ma potencjał. Brakowało mi trochę opisów działających na wyobraźnię, zwłaszcza jeśli chodzi o miejsce akcji. Aczkolwiek, gdyby się pojawiły powieść mogłaby straszyć objętością. A bez nich jest idealna pod tym względem. Trochę straszy wulgarnością; szczególnie w opisach, bo według mnie jeśli bohater ma być wulgarny, to niech będzie, ale narracja mogłaby być delikatniejsza. Zwłaszcza, że niektóre zwroty można opisać barwniej i mniej obcesowo. To nie zmienia faktu, że czytało się dobrze. A poza tym akcja ma sens, wszystko się klei. Jest ksiądz, jest dziecko więc wiadomo o co chodzi. Dostajemy też podsumowanie mówiące, jak na dorosłe życie wpływa dzieciństwo.

Powieść nie jest wybitna, daleko jej do ideału (ale czy takowy w ogóle istnieje? Przecież zawsze się ktoś czepia). Jednak było na tyle dobrze, że z chęcią sięgnę po kolejne dzieła Autora i sprawdzę, czy popracował nad obrazowością swoich opisów, a także, czy ma więcej dobrych pomysłów na fabułę i sposób ukrycia zwłok.