„Terapia” Sebastian Fitzek

Potrzebowałam jakiegoś mocnego "pewniaka" więc sięgnęłam po debiutancką powieść autora:

W co się pakujemy?

Psychiatra, Viktor Larenz zostaje pacjentem szpitala psychiatrycznego po tym, jak w niewyjaśnionych okolicznościach znika jego jedyna córka. Kiedy wraca mu świadomość opowiada prowadzącemu go lekarzowi historię, która zdarzyła się krótko po zniknięciu Josy. Doktor Larenz, chcąc uciec od rzeczywistości przenosi się na wyspę Parkum, gdzie poznaje pisarkę Annę Spiegel. Kobieta prosi psychiatrę o pomoc, a ten zgadza się, chociaż od dawna już nie prowadzi praktyki. Opowieść Anny dotyczy bohaterki jej niedokończonej książki. Mała dziewczynka zmaterializowała się pisarce i chce, by ta dokończyła powieść. Wydarzenia z książki przypominają Viktorowi historię jego córki.

Co się stało z Josy? Jaki związek z tym ma książka Anny?

Istne szaleństwo...

Od pierwszych stron fabuła budzi wiele pytań, na które chciałam koniecznie poznać odpowiedź. Z tego powodu nie mogłam się oderwać od czytania! Dość szybko wysnułam własną teorię na temat zakończenia, jednak im dalej brnęłam tym więcej pytań się pojawiało. W końcu miałam kilka pomysłów, co do tego, co się wydarzyło, ale każdy miał jakieś luki i ciągle szukałam potwierdzenia. A kiedy doczytałam do końca… zostałam zaskoczona. Część wyjaśnienia rzeczywiście udało mi się odgadnąć, jednak nie całość. Aż tak zakręconego końca się nie spodziewałam. A co najciekawsze: nadal nie wszystko do końca rozumiem. Pewnie pomyślicie, że to niedobrze? Otóż nie. Książka opowiada o psychiatrii, która jest przecież dziedziną bardzo niekonkretną i opartą często na domysłach. Nie każdego pacjenta da się jednoznacznie zdiagnozować, lekarz ciągle musi uważać, żeby nie dać wyprowadzić się w pole. Dlatego też nie uważam tego, że po przeczytaniu nie wszystko wiem, za wadę książki. Wręcz przeciwnie. Przedstawione w niej zaburzenia nie zawsze są jednoznaczne i często trudne do wykrycia więc i w powieści powinny jako takie być przedstawione. I tak też się stało. Czytelnik nie ma pewności, co jest prawdą, a co wymysłem chorego umysłu, bo i sam chory nie zawsze jest tego świadomy. Moim zdaniem autor świetnie pokazał warstwę psychologiczną. Pomimo wielu zawiłości i niepewności fabuła jest spójna i logiczna (na tyle, na ile to możliwe) wiele zdarzeń nabiera sensu dopiero podczas ostatecznego wyjaśnienia, ale ważne, że w ogóle. Reasumując jestem zachwycona powieścią, podczas czytania czułam się jakbym sama cierpiała na urojenia i nie wiedziała, co się dzieje. To było niesamowite przeżycie. Polecam każdemu.