„Ślepy instynkt” Andreas Winkelmann

Udało mi się skończyć!!! Wiele się ostatnio działo i z czytaniem byłam trochę ‘do tyłu’. O ile można tak powiedzieć o przyjemności. Ale brak czasu nie był jedynym powodem, przez który przeczytanie „Ślepego instynktu” zajęło mi sporo czasu. W książce pojawia się wątek, przez który musiałam robić przerwy, żeby ochłonąć. Jaki? Już mam wszystko mówię.

Nietypowe działanie

Książka wydaje się być niezbyt oryginalna: ktoś porywa małą niewidomą dziewczynkę, sprawca pozostaje nieuchwytny, a po 10 latach sytuacja się powtarza. Jedynym problemem jest rozwiązanie zagadki, czy to ten sam sprawca, czy może naśladowca? W działania policji miesza się brat pierwszej ofiary, który może narobić kłopotów. Czy tak się stanie? Zobaczymy. Ale zanim się o tym przekonamy poznajemy jeszcze jedną postać. Autor przedstawia nam postępowanie porywacza. I tu zaczyna się robić ciekawie. Mężczyzna hoduje jadowite stworzenia i ogląda jak zabijają ofiarę. Najlepiej ślepą ofiarę, by ta nie mogła zobaczyć zagrożenia. Jego postępowanie jest przerażające, a zarazem bardzo ciekawe. Jednak mam mieszane uczucia. Brakowało mi na początku ostrzeżenia, że opisy mogą silnie działać na wyobraźnię. Przez to właśnie musiałam robić przerwy, dlatego, mimo że książka jest niezła, nie polecam osobom z fobią zwierzęcą; wszystko jedno czego się boicie.

 

"Najbezpieczniejsze miejsce na świecie znajduje się za tobą!"

 

Zobaczyć niewidziane

Próbowaliście kiedyś przemieszczać się z zamkniętymi oczami? Mi się zdarza po pokoju, w którym sama wszystko ustawiłam. Natomiast nie wyobrażam sobie tak chodzić po obcym pomieszczeniu. Właśnie dlatego porywacz w powieści „Ślepy instynkt” jest tak okrutny. Bo porywa małą, niewidomą dziewczynkę i przetrzymuje ją w nieznanym jej pomieszczeniu, w którym dodatkowo jest niebezpiecznie. Muszę przyznać, że na moją wyobraźnię bardzo to podziałało. Zwłaszcza, że zostało bardzo obrazowo opisane, a w śledztwo zaangażowani zostali niezwykle barwni i wyraziści bohaterowie. Choć czasem trochę chyba zaginali czasoprzestrzeń (albo w jednej chwili działo się baaardzo dużo rzeczy). Jednakże to nie zniszczyło tej niezwykle poruszającej gonitwy za niewidocznym porywaczem i niewidomą dziewczynką, która w każdej chwili może pożegnać się z życiem więc i policjanci muszą zaryzykować swoje życie. Z jakim skutkiem? To się ma dopiero okazać.

 

Pożegnanie z przeszłością

Wspomniałam już, że policja widzi związek między porwaniem i sprawą sprzed dekady? I tak, rodzina pierwszej dziewczynki zostaje znaleziona, a jej brat postanawia na własną rękę rozprawić się z oprawcą siostry. Mnie to w ogóle nie dziwi, chyba też bym chciała wymierzyć sprawiedliwość będąc na jego miejscu. Tylko czy to nie utrudni śledztwa? Przecież nieopatrznie może uniemożliwić schwytanie sprawcy. Ale każdy radzi sobie inaczej i Max też ma swoją metodę. Tak samo, jak porywacz, który z jakiegoś powodu wrócił i rodzice porwanej. To wszystko wiąże się z silnymi emocjami i tak też zostało przedstawione. Właściwie wszystko się zgadza (poza tym, o czym pisałam wcześniej). Każde przeżycie, odczucia, zachowania są jak najbardziej na miejscu. Choć ja osobiście bym  wykreśliła wątek romantyczny. Zupełnie nie rozumiem, czemu on się ciągle pojawia. Czy tak ciężko stworzyć kryminał bez miłości???

Na szczęście to już przeszłość i mogę się skupić na emocjach, które mi towarzyszyły podczas czytania. A że ich obecność jest ważna w takich historiach to nie mogę ocenić książki inaczej, niż tylko pozytywnie.

Eh, chciałabym. Niestety, o ile niedociągnięcia w treści są drobne, można je pominąć, to najważniejszego elementu zabrakło. Nie chcę tu spojlerować więc odpuszczę sobie szczegóły, ale czy ktoś z Was czytał i może mi powiedzieć DLACZEGO? Było naprawdę ciekawie, byłam niezwykle zaintrygowana tą historią i... na koniec wiem tylko, że nic nie wiem. Niezwykle tego żałuję, bo zapowiadało się na świetny początek roku! Ale Was i tak zachęcam do czytania, może znajdziecie to, czego ja nie zauważyłam.