„Kłamstwo doskonałe” James Patterson, Michael Ledwidge

Życie czasem potrafi zaskoczyć z zmusza nas do decyzji, które niekoniecznie będą łatwe i bezbolesne…

Nowe życie

Jeanine była w college’u, gdy podczas wyjazdu wakacyjnego potrąciła człowieka. Dziewczynie udało się jednak wymigać od odpowiedzialności, bo policjant, który pierwszy znalazł się na miejscu, nie tylko puścił ją wolno, ale też pomógł ukryć ciało. Ten incydent tak ich zbliżył, że zostali małżeństwem.

Nie spodziewajcie się jednak historii miłosnej z happy endem.

Ciężarna Jeanine odkrywa, że Peter ma mroczne sekrety i podejrzewa, że może jej grozić niebezpieczeństwo, dlatego postanawia uciec. Oddalając się od domu, wsiada do auta seryjnego mordercy, ale udaje jej się oddalić i zaczyna życie od zera (tyle że z dzieckiem w drodze). Kobieta osiąga spory sukces. Zostaje prawniczką w dużej kancelarii. Wszystko idzie całkiem dobrze, dopóki nie dostaje pewnej sprawy… Ma udowodnić, że skazany za morderstwa mężczyzna jest niewinny. I wtedy dopada ją przeszłość.

Czy jest szansa uratować niewinnego człowieka bez rozgrzebywania dawnych spraw? Jak wiele będzie musiała ujawnić Jeanine? Czy uda jej się po raz kolejny uciec, czy będzie musiała stawić czoła demonom przeszłości?

Jeju ile tu się dzieje!

Książka ma krótkie rozdziały, co sprawia, że przez historię bardzo szybko się płynie. Tym bardziej że większość rozdziałów kończy się w takim momencie, że po prostu nie można odłożyć czytania na potem. Wreszcie trafiłam na książkę, która trzyma poziom przez całą fabułę. Cały czas wiele spraw jest owianych tajemnicą, chce się wiedzieć, jak to się skończy. Momentami poziom napięcia trochę spada, ale tylko po to, żeby za chwilę zaserwować petardę. Tylko na końcu trochę się zawiodłam… na swojej wyobraźni. Miałam swój pomysł na zakończenie historii, jednak się myliłam. Nie przewidziałam, że na tych 60 stronach przed końcem może stać się więcej, niż przypuszczałam. Dostałam więc nie tylko wszystko, czego oczekiwałam, ale nawet trochę więcej (chociaż „ciąg dalszy” po daniu głównym można było darować, ale ok, nie był za długi, więc wybaczam).