„Pojedynek na słowa” Connie Willis

Myśleliście kiedyś, jakby to było, gdybyście mogli znać uczucia i myśli innych osób? Jak na związki wpłynęłaby wiedza o tym, co naprawdę siedzi w głowie partnera?  Ja miałam swoją teorię na temat działania telepatii. Teraz przekonałam się, jak inaczej można widzieć to zjawisko.

 

Przecież się kochają

Briddey pracuje w firmie produkującej smartfony. Dziewczyna od kilku tygodni spotyka się z Trentem – mężczyzną, za którym oglądają się wszystkie współpracownice. Mimo że jej ciotka jest temu związkowi przeciwna, para postanawia zrobić EED. Jest to zabieg mózgu, za sprawą którego połączą się emocjonalnie i będą mogli przekazywać sobie uczucia na odległość. Wydawać by się mogło, że wszystko pójdzie gładko. Operacja mogłaby się nie powieść, gdyby nie byli sobie dość bliscy, ale oboje są pewni swoich uczuć, więc po prostu musi się udać.

Co może pójść nie tak?

Mimo prób nikt nie przekonał Briddey, by odpuściła EED. Dziewczyna zaraz po zabiegu słyszy w głowie męski głos… ale nie głos Trenta. Czy to dlatego, że podświadomie dzieli uczucia z kimś innym? I dlaczego słyszy głos, skoro miała odczuwać emocje? Wszystko się komplikuje, gdy okazuje się, że jej umiejętności się rozszerzają. Czy dziewczyna odkryje, jak do tego doszło? Czy uda jej się opanować sytuację, zanim będzie za późno? Czy telepatia jest taka super, jak się wydawało?

Jak ja to widzę

Książka zaczyna się dość ciekawie. Idea EED od początku mnie zaintrygowała. Miałam tylko nadzieję, że w środku nie dostanę ultrasłodkiej historyjki dwojga bardzo zakochanych. No i… nie dostałam. Zamiast tego dowiedziałam się trochę o wyobrażeniu autorki o telepatii i działaniu naszych myśli. Poznałam potencjalne zagrożenia i trudności, których może przysporzyć taka umiejętność oraz sposoby obrony. Przekonałam się, do czego zdolni możemy być, by osiągnąć cel i jak niebezpieczny może być rozwój technologii w nieodpowiednim kierunku. Generalnie temat był ciekawy, interesowało mnie, co się dalej wydarzy (z każdym kolejnym wydarzeniem moja wyobraźnia podsuwała mi własne pomysły na dalszy rozwój fabuły). Jednak rozmów o niczym lub ciągle tym samym było za dużo. Te fragmenty niestety zmniejszały moje zainteresowanie i tylko dzięki temu, że chciałam się dowiedzieć, co jest przyczyną tych wszystkich wydarzeń, czytałam dalej. Nie zawiodłam się, końcówka się rozkręciła. 

Rozwiązanie historii było naprawdę dobre, choć zabrakło mi odpowiedzi na kilka pytań, aczkolwiek możliwe jest, że tylko ja je sobie zadawałam (jeśli znasz tę książkę, to daj znać, czy też Cię coś zastanawiało?). Ogólnie temat książki był interesujący, nie zapomnę o nim niedługo. Co innego cała historia. Zdarzenia wokół telepatii były bardzo przeciętne. Do tego mieszanie myśli, mowy i narracji było dziwnym zabiegiem: w narracji 3.osobowej nagle pojawiało się zdanie pierwszoosobowe. A na deser denerwujący bohaterowie. Zwłaszcza rodzina głównej bohaterki. Czemu oni (one) dzwonią do Briddey z każdą pierdołą, co kilka minut? Przecież ona nie miała, nawet kiedy pracować!!!

Podsumowując: pomysł dobry, opis głównego problemu też ok, choć parę rzeczy można by jeszcze wyjaśnić, ale opowieść można by lepiej skonstruować (np. usuwając zbędne wypowiedzi; jakby nie wystarczyło napisać ogólnie, na jaki tor zeszła rozmowa). Do przeczytania zachęcam, jeśli ktoś interesuje się zjawiskami w stylu telepatii. Jednak nie nalegam jakoś szczególnie.