„Z otchłani” Krzysztof A. Zajas

Macie już dość tego autora? Ja jeszcze nie, ale cóż poradzić, jak się skończyło? Dzisiaj ostatnia część trylogii grobiańskiej, a potem już biorę się za coś innego. 

 

Śledztwo inne niż wszystkie

Na komendzie sporo się zmieniło. Pojawia się nowy szef i przyprowadza ze sobą policjantkę. Dominika ma prowadzić z Luckiem sprawę pobicia. Jest jednak pewien problem: dla niej regulamin jest bardzo ważny, a Lucek uczył się metod śledczych od Andrzeja, więc z przestrzeganiem reguł u niego kiepsko. Czy policjantka zniweczy plan złapania złoczyńcy?

Andrzej tymczasem zajmuje się zabójstwami księży. Jego partnerem zostaje… ksiądz Adam. Dlaczego? Nawet Kościół, broniąc prawdy, musi strzec swoich sekretów. Czy policjant z księdzem mogą zwalczyć problem pedofilii wśród duchownych? Jaki ma ona związek z morderstwami? I chyba najważniejsza kwestia: jak Andrzej ma dopaść zabójcę, skoro niektórych tajemnic nawet on nie poznaje?

W tej części znowu mamy wątki poza policyjne. Tym razem wracamy do Doroty, która ma sobie od nowa poukładać życie i poznajemy historię rodziców Krzyckiego. Obie te kwestie są dobrze poprowadzone i nie odrywają od właściwego śledztwa. A może będzie wręcz odwrotnie? Zobaczycie, jak przeczytacie. 

Moje wrażenia

Ostatnia część wciągnęła mnie tak, jak pierwsza. Była trochę inna, częściej odbiegała od ścigania przestępców, ale Andrzej, jak ‘rasowy glina’ w każdej sytuacji potrafi dojść nagle do ważnego wniosku i szybko wraca do sprawy. Ta idzie dość opornie przez uniki księdza, ale to nie znaczy, że nic się nie dzieje. Przeciwnie, dzieje się cały czas. A kiedy Krzycki wpada na właściwy trop, to już nic go nie jest w stanie zatrzymać. Nawet zatrzymanie księdza… Tajemnice są tu zresztą dużym plusem, bo wprowadzają napięcie i wywołują ciekawość. Znowu, jak w „Ludziach w nienawiści” mamy więcej opisów ludzkich przeżyć w różnych sytuacjach, więc możemy lepiej zrozumieć niektóre postępowania. 

Podsumowanie trylogii

Recenzje poprzednich części znajdziecie po linkami:
"Ludzie w nienawiści"
"Mroczny krąg"

Jak większość powieści połączonych bohaterami, te książki również lepiej czytać po kolei. Tutaj jest jednak jeszcze jeden powód: łączy się nie tylko wątek obyczajowy, ale też sprawy nie są zupełnie odrębne. Wydarzenia z kolejnych tomów mają związek z poprzednimi i czasem ciężko byłoby się połapać bez znajomości wcześniejszych części. Łączą się one tak bardzo, że dzięki wcześniejszym można szybciej rozwiązać kolejną sprawę. Na szczęście autor potrafi tak prowadzić narrację, że nawet gdy wszystko się wie, to z ciekawością czyta się dalej.

Książki podejmują temat układów (w policji i kurii), pokazują, że nie zawsze chodzi o sprawiedliwość. Wszędzie pojawiają się ludzie, którzy dbają o własny, nie zawsze legalny, interes. A Krzycki i Bałyś, łamiąc regulaminy, pilnują, by przestępcy zostali złapani i by ludziom działa się mniejsza krzywda. Czy jest to wykonalne? Przecież po usunięciu jednych pojawią się kolejni. Jedno jest pewne: Andrzej się nie podda!

Książki są dobre zarówno dla miłośników wartkiej akcji, jak i psychologii. Zwłaszcza Lucek ciągle chce się bić i pakować w najgorsze bagno. A co z psychologią postaci? Wielu bohaterów, nie tylko morderców, dokonuje zemsty. Mają ku temu różne powody i nie każda zemsta jest równie krwawa. Patrząc na ich zachowania, można zastanowić się, dlaczego, co ich do tego skłoniło, czemu akurat ten, a nie inny postanowił się mścić? Przecież powód ma wielu z nas, a nie każdy podejmuje działanie. Możemy się też przekonać, że mając powód do zemsty (nawet jeśli na kimś innym) łatwiej podjąć decyzję o strzale – brak powodu może skutkować wahaniem. Mogłabym tu pisać jeszcze długo, ale musiałabym wam za wiele zdradzić. Najlepiej sami przeczytajcie i sprawdźcie, jak wiele można wyciągnąć z tych książek.

Ja już nie mogę się doczekać kolejnych przygód tych dwóch panów. Poza samą akcją i stylem pisarza, który mi się bardzo podoba, to po prostu polubiłam głównych bohaterów. Nawet Andrzeja i jego skłonność do zakochiwania się.