„Wyliczanka” John Verdon

Prowadzisz działalność, którą wielu uważa za szaleństwo. Dostajesz listy z pogróżkami. Co robisz? Pójdziesz na policję? Czy ktoś uwierzy, że autor listów zna twoje myśli?

 

Sprawa pełna tajemnic i znaków

Mark Mellery dostaje list, w którym ktoś udowadnia, że zna go lepiej, niż można się spodziewać (zgaduje liczbę, którą pomyślał). Gdy pojawiają się kolejne listy, Mark prosi o pomoc znajomego emerytowanego detektywa Dave’a Gurney’a. Nie chce angażować w sprawę policji, ale zostaje zamordowany i zaczyna się wyścig z mordercą. Na miejscu zbrodni jest wiele śladów, jednak wszystkie przeczą logice i wydają się pozostawione specjalnie. Nie łudźcie się jednak, że ta wyrafinowana zbrodnia była jedyna. Nie wiadomo tylko, czy pozostałe są dziełem tego samego człowieka. Czy policja rozwikła tę nieoczywistą sprawę? Czy tak perfekcyjny zabójca popełni błąd i da się złapać?

Jak ja lubię takie książki!

O wielu przeczytanych książkach mogę powiedzieć, że były dobre, wciągające, że je polecam. Ale to było coś, czego dawno nie przeżyłam. Początkowe dowody tak mnie zaintrygowały, że nie tylko prowadziłam śledztwo razem z Davem, zaczęłam też robić własne notatki, zastanawiać się, czy pewne rzeczy były możliwe, jak morderca próbował oszukiwać policję. Dawno mnie aż tak sprawa nie pochłonęła. Zwykle ograniczałam się do biernego obserwowania i analizy tego, co odkryją bohaterowie, ale żeby własne odkrycia? Potrafiłam odłożyć książkę, żeby przemyśleć to, co właśnie przeczytałam.

Niestety popłynęłam w tym trochę za bardzo. Moje podejrzenia były jeszcze bardziej zagmatwane niż książkowe rozwiązanie. Jednak wcale nie jest to wadą powieści. W „Wyliczance” wszystko ma sens (nawet jeśli wydaje się go pozbawione), łączy się w spójną całość, akcja jest wartka, zaskakująca. Zakończenia można się domyślić, ale napięcie pozostaje aż do ostatniej sceny. Bo nawet wiedząc, kto zabił, należy pamiętać o tym, jak dokładnie zaplanował każdą pozostawioną wskazówkę. Z takim typem nigdy nie wiadomo, czego się spodziewać.

Aczkolwiek detektyw nie odstaje pod tym względem. Mamy opisanych wiele aspektów psychologicznych i stosując różne triki Dave nie zawsze zachowuje się racjonalnie. Trudno przewidzieć, co może za chwilę zrobić. Zresztą dzięki temu powieść jest jeszcze ciekawsza.

Żeby nie było za słodko

Moim zdaniem część spraw prywatnych była bez sensu. Wiedziałam, że się one pojawią, bo to początek serii (wspomniałam o tym? Chyba nie), ale niektóre na razie wydają się niepotrzebne. Zobaczymy, jak będzie dalej, bo to nie koniec pracy Dave’a, są już kolejne tomy. A jeśli inne sprawy będą podobne do tej, to muszę je rozwikłać!