„Światło między oceanami” M.L. Stedman

Raz podjętej decyzji nie można cofnąć. Konsekwencji naszych działań nie da się przewidzieć. A co się stanie jeśli spróbujemy naprawić to, co zrobiliśmy pod wpływem emocji? Życie bywa tak przewrotne, że może zdarzyć się wszystko…

 

Tom nie ma łatwego życia. Jego rodzice rozstali się, gdy był mały i chłopiec mieszkał z ojcem i starszym bratem. Podczas I wojny światowej dorosły Tom walczył na froncie. Gdy sytuacja na świecie się uspokoiła mężczyzna nie miał dokąd wracać więc postanowił zostać latarnikiem i osiedlić się na wyspie, z dala od ludzi. Nie zamieszkał jednak sam, ale z żoną, którą poznał niedługo przed podjęciem pracy. Małżeństwo było szczęśliwe do czasu, gdy pojawiły się problemy z posiadaniem dziecka.

Ocean daje nadzieję

Isabel straciła właśnie trzecie dziecko, kiedy na wyspie rozbiła się łódź. Tom znalazł w niej niemowlę i zwłoki mężczyzny. Zrozpaczona kobieta chce zatrzymać dziewczynkę, choć powinni zgłosić jej pojawienie się i odnaleźć matkę. Młody latarnik ulega w końcu żonie, zakopuje zwłoki, a dziecko wychowują jak własne. Wiedzą, że na wyspie jeszcze długo nikt ich nie odwiedzi więc fakt, że dziewczynka jest większa, niż byłoby ich dziecko nie powinien zostać zauważony.

Małżonkowie nie myślą o tym, że matka dziecka może żyć i czekać na wiadomość o rodzinie. Niestety dowiadują się, kim ona jest i zaczynają analizować sytuację. Czy wyjawią prawdę? Do czego doprowadzą wyrzuty sumienia Toma? A może lepiej byłoby nie przyznawać się do winy i brnąć w kłamstwa?

Dwie matki

Nie chcę sobie nawet wyobrażać, co by było, gdybym znalazła się w podobnej sytuacji. Zarówno Isabel, jak i Hannah – biologiczna matka dziecka – są w tragicznej sytuacji. Jedna urodziła dziecko, a niedługo potem straciła je. Druga nie może się pogodzić z poronieniem i, przez silne pragnienie posiadania dziecka, postanawia zatrzymać dziewczynkę. Nie zastanawia się, czy ktoś gdzieś na małą nie czeka. Tak, Izzy postąpiła egoistycznie. Ale czy można ją za to potępiać? Chciała mieć dziecko i dać mu wszystko, co tylko może. Emocje wzięły górę, ale przecież nie chciała nikogo skrzywdzić.

A Hannah? Wiadomo, że na początku miała nadzieję na odnalezienie męża i córki. A co potem? Czy dowiadując się po latach, że jej dziecko może żyć, powinna go szukać? Przecież mała jej nie pamięta, kogoś innego uważa za matkę. Czy powinna zabierać dziecko od ludzi, których kocha i do których jest tak bardzo przywiązane?

Oceńcie sami. Ja się nie podejmuję, gdyż na różnych etapach tej historii widziałam różne rzeczy w różnym świetle.

Przeszłości cofnąć nie można, więc trzeba brać ją pod uwagę w późniejszych momentach. Gdyby Isabel i Tom postąpili inaczej na początku, wszystko potoczyłoby się inaczej. Jednak zrobili, co zrobili i kolejne zdarzenia powinny to uwzględniać. Bo przecież to, co było dobre na początku, niekoniecznie będzie najlepszym rozwiązaniem po upływie dość długiego już czasu.

Opowieść o młodym latarniku i jego żonie jest bardzo poruszająca. Pokazuje, że człowiek musi przemyśleć każdą decyzję, by potem nie żałować konsekwencji. Nie wiemy, jaką cenę przyjdzie nam kiedyś zapłacić, dlatego trzeba rozważać wiele możliwości. Dobrze by też było liczyć się z myślami i, przede wszystkim, uczuciami innych. Skoro już coś zrobiliśmy to, czy na pewno dobrze będzie się z tego wycofać? Może lepiej nie wycofywać się, bo już jest za późno?

Ocena bohaterów tej powieści nie jest jednoznaczna i z pewnością każda będzie bardzo subiektywna. Bo jak osądzić kogoś, kto z jednej strony zrobił coś, czego nie pochwalam, ale z drugiej rozumiem jego motywację? Ja swojej opinii na ich temat przedstawiać nie będę. Wyróbcie sobie własne zdanie.

A w ogóle książka ma ekranizację. Film jest również bardzo poruszający, jednak ja jestem zwykle po stronie książek i tym razem również wersja pisana bardziej trafiła w moje serce. Niemniej jednak polecam jedno i drugie.