„Aorta” Bartosz Szczygielski

Wydawać by się mogło, że mafia pruszkowska została zneutralizowana. Wszyscy jej członkowie pozostają w ukryciu. Ale czy na pewno?

Co się dzieje w Warszawie?

W Pruszkowie znalezione zostają zwłoki młodej kobiety. Jej ciało jest okaleczone, a dodatkowo na miejscu przestępstwa znajduje się trzyletni chłopiec. Komisarz Gabriel Byś z Komendy Stołecznej chce rozwiązać tę sprawę jak najszybciej, by ostatnie niepowodzenie poszło w niepamięć. Okazuje się, że denatka pracowała dla byłego mafioso, a dziecko zostaje porwane. Czy chłopcu grozi niebezpieczeństwo? Czy policja znajdzie sprawców, zanim stanie się kolejne nieszczęście?

W książce mamy też drugą perspektywę. Kaśka jest prostytutką, a poza tym szuka swojej matki i podtruwa starszą panią. Jaki ma związek z morderstwem? Pomoże, czy raczej przeszkodzi w ujęciu sprawców?

Było całkiem dobrze

„Aorta” to debiut kryminalny Bartosza Szczygielskiego. Było dobrze, ale mam nadzieję, że kolejne książki będą lepsze.

Jak na kryminał to było tu sporo momentów obyczajowych. Jednak łączyły się z prowadzonym śledztwem i były na tyle dobrze napisane, że nie wiało nudą. W samym morderstwie poziom makabry nie wyszedł poza skalę, ale przez cały czas czułam lekkie napięcie i ciekawość, co będzie dalej.

Do dalszego czytania na pewno zachęca lekki styl pisania i krótkie scenki, które urywają się w najciekawszym momencie, przez co trzeba czytać dalej, żeby poznać ciąg dalszy.

Plusem powieści są bohaterowie, którzy nie są doskonali, ale ich niedoskonałość jest świetnie przedstawiona. Wydają się zwykłymi ludźmi, którzy radzą sobie z problemami tak, jak potrafią, ale niekoniecznie tak, jak powinni. Dodatkowo podobało mi się, że Gabriel nie jest typowym policjantem w książce. Komisarz ani nie jest superbohaterem, ani alkoholikiem, który rozwiązuje sprawę podczas upojenia alkoholowego. Tu potrzeba czegoś więcej. Owszem, czasem tym czymś jest szczęście lub przypadek, ale nie jest to przerysowane.

Podsumowując

„Aorta” nie jest kryminałem doskonałym… chociaż trzeba by się zastanowić, co to w ogóle znaczy. Jednakże, po ostatnim lekkim zawodzie kryminalnym („Grabarz lalek”) jestem jak najbardziej na tak. Zwłaszcza że w tej historii o zwykłych ludziach pojawia się zaawansowana matematyka i żeby samemu rozwiązać sprawę, trzeba się zatrzymać i pomyśleć.