„Wiatraki” Krzysztof A. Zajas

Znacie Krzyckiego i Bałysia? Nie? W takim razie polecam zacząć od trylogii grobiańskiej. Ja dowiedziałam się o tym, że byli też tam już po zaczęciu „Wiatraków” i… cóż, początek był ciężki.

Co się działo w książce

Lucek Bałyś, pracujący w krakowskiej policji, jedzie na konferencję do Słupska. Tamtejsi funkcjonariusze proszą go o pomoc w rozwiązaniu zagadki morderstwa wójta. Mężczyzna został powieszony na wiatraku. Bałyś zostaje na Pomorzu i zaczyna wnikać w tamtejsze sprawy. Okazuje się, że policjanci nie są uczciwi i każdy gra do innej bramki. Wychodzą też porachunki gangsterskie, a gdy okazuje się, że szef mafii (Artur Kała) znał Krzyckiego, staje się głównym podejrzanym i wszyscy zostawiają sprawę morderstwa i zaczynają szukać Kały. Kiedy na kolejnym wiatraku ginie człowiek Bałyś postanawia dopaść gangstera i prawie mu się udaje, z tym że zostaje porwany. Wówczas do akcji wkracza Krzycki. Inspektor przyjeżdża do Słupska odbić młodszego kolegę.

W międzyczasie poznajemy Niemkę, która rozpytuje o wójta i mówi o majątku swoich przodków.

I co o tym sądzę

Akcja zaczyna się dopiero w okolicach 100 strony. Wcześniej mamy mnóstwo wątków, wszystko jest bardzo chaotyczne i zupełnie się nie łączy. O tym, że Krzycki i Bałyś byli bohaterami wcześniejszych książek, dowiedziałam się dość późno, bo Krzysztof A. Zajas serwuje przedstawienie postaci: dowiadujemy się, że są partnerami zawodowymi i przyjaciółmi, obaj nieprzeciętnie inteligentni i sprawni fizycznie. Moim zdaniem są aż do przesady superbohaterami. Wyobrażacie sobie zwykłej postury człowieka ze średniej wielkości psem pokonującego dryblasa z dwoma amstafami? Bałyś jest trochę zbyt pewny siebie i zadziorny (choć bez tego nie byłoby wielu akcji). Natomiast Krzycki robi rzeczy niemożliwe, jest za bardzo wytrzymały (wiem, że adrenalina zwiększa odporność na ból, ale u niego to już przesada). Na dodatek zdarza im się popełnić podstawowy błąd, kiedy autor chce namieszać w akcji. Zresztą nieścisłości dotyczą też innych postaci: Maciuś ma przebłyski (prawie) geniuszu – choć nie do końca wiemy, co mu się przydarzyło, więc to można uznać za prawdopodobne; Lala natomiast raz jest zwykłym psem, a za chwilę ma niesamowite przeczucia, potrafi bezbłędnie reagować nawet bez poleceń Krzyckiego.

Książka jest podzielona na opowieść z wizyty na Pomorzu Bałysia i Krzyckiego. Jednak nie jest to opowiedziane tylko z ich perspektywy. Opisy z punktu widzenia wielu bohaterów bardzo gmatwają sprawę, zwłaszcza na początku, kiedy jeszcze nie wiadomo do czego to wszystko zmierza. Podobały mi się opisy odczuć Lali. Wejście w rolę psa było ciekawym przeżyciem, pozwalało też lepiej zrozumieć jej zachowania.

Generalnie: początek był za długi, mniej cierpliwy czytelnik mógłby się poddać. Po 100 stronie zrobiło się ciekawie, naprawdę ciekawie. Nie mogłam się oderwać od książki, zarwałam noc, żeby tylko poznać dalsze losy bohaterów i zobaczyć, czy Bałyś wyjdzie cało z opresji. Niestety końcówka znowu mnie zawiodła. Nie dość, że Krzycki po raz kolejny powinien umrzeć albo przynajmniej dać ciała, a on sobie poradził, to jeszcze nie wszystko się wyjaśniło. Mam nadzieję, że zostanie to pociągnięte w drugiej części tej trylogii, bo ogólnie styl autora, jak i historia przez niego przedstawiona bardzo mi się spodobały. Warto było przemęczyć pierwsze rozdziały i dojść do momentu, w którym zaczyna się akcja.

„Wiatraki” to powieść przede wszystkim dla wielbicieli wartkiej akcji, superbohaterów i rozlewu krwi. Mimo że trochę ponarzekałam na szczegóły to... chętnie sięgnę po kolejną książkę autora. Może potrzebowałam zastrzyku adrenaliny? Nie wiem. Ale coś było w tej powieści, co nie pozwala mi porzucić jej bohaterów. Może nauczę się czegoś od tych dwóch geniuszy? ;)