„Żmijowisko” Wojciech Chmielarz

Niedawno dowiedziałam się, że na podstawie tej książki powstanie serial. Dodatkowo powieść została uznana za najlepszą powieść kryminalną 2018. Dlatego postanowiłam przeczytać ją wcześniej, niż planowałam.

Kto, co, dlaczego?

„Żmijowisko” to historia o poszukiwaniu nie tylko zaginionej Ady, ale też prawdy o ludziach i uczuciach. Książka jest podzielona na 3 strefy czasowe opowiadające o: wydarzeniach z czasu zniknięcia nastolatki; tym, co działo się rok później, gdy Arek wraca do Żmijowiska szukać córki i zdarzeniach spomiędzy tych dwóch okresów. Rozdziały są krótkie i na początku trochę mi ten podział przeszkadzał, ale kiedy się już wciągnęłam, przestał mieć znaczenie. A nawet jeszcze bardziej mnie ciągnął do czytania. Często wątek urywał się w pełnym napięcia momencie i żeby dowiedzieć się, co dalej musiałam przeczytać kilka kolejnych rozdziałów. A dowiedzieć się chciałam.

Podczas rozwoju akcji wychodzi na jaw wiele informacji na temat różnych bohaterów, co sprawia, że podejrzenia o przyczyny zaginięcia Ady się zmieniają. Ciężko jest odgadnąć, co właściwie się wydarzyło. Dziewczyna zgubiła się w lesie, czy uciekła? Zniknęła sama, czy ktoś jej pomógł? Opcji jest kilka, a na koniec okazuje się, że prawda jest bardziej zaskakująca, niż można przypuszczać. I nie chodzi mi tylko o to, co się stało, ale też DLACZEGO. Motywy postępowania bohaterów są związane z problemami, które dotykają wiele osób, jednak ich reakcje są bardziej stanowcze i impulsywne. 

Ada i inne wątki

Zniknięcie nastolatki podczas wakacji jest tylko pretekstem do poruszenia wielu innych tematów. Różnorodne postaci pozwalają pokazać świat osób, prowadzących odmienne życie. Możemy zobaczyć, z czym borykają się „zwykli ludzie” i gwiazdy show-biznesu. Poznajemy zbuntowanych nastolatków, którzy chcą zrobić na złość rodzicom i przy okazji zaimponować rówieśnikom. Do czego są gotowi się posunąć? Powiem wam tylko, że do wielu rzeczy ;)

Powieść jest thrillerem psychologicznym i to mocnym. W pewnym momencie miałam wrażenie, że robi się z tego zwykła powieść obyczajowa. Jednak okazało się, że te wszystkie opisy czemuś służyły i wiązały się z całością, chociaż uważam, że można było pewne sprawy opisać krócej. Podczas czytania nieustannie towarzyszyło mi napięcie i ciekawość, co zdecydowanie jest na plus. A psychologia? Zachowanie właściwie każdego bohatera można rozpatrywać na różne sposoby, a motywy niektórych postępowań pozostają sprawą otwartą. Brak odpowiedzi skłania czytelnika do zastanowienia. 

Mnie zastanawia przede wszystkim jedna rzecz: co się na końcu stało z Arkiem, bo się troszeczkę martwię. Był moją ulubioną postacią i wolałabym wiedzieć, jak to wszystko się dla niego skończyło!!!

A żeby nie było, że się nie czepiam, bo ja lubię się czepiać

Dobrze wiedzieć, jakie autor ma podejście do współczesnych wydarzeń (chyba że wyraża opinię innych). W mojej opinii tych nawiązań było trochę za dużo.

Dlaczego nikt na początku nie umieścił informacji, żeby nie jeść podczas czytania? Niektórzy mają wrażliwe żołądki i pewnych opisów woleliby nie czytać bez ostrzeżenia.

Teraz kiedy już wiecie, że trzeba uważać, to koniecznie kupujcie, czytajcie. Skoro została uznana za najlepszą, to warto poznać i samemu ocenić.