"Rabih znaczy wiosna” Weronika Tomala

Siedząc w domu można tego nie zauważyć, ale jest wiosna, są święta więc pomyślałam, że dla odmiany dzisiaj coś lżejszego. A tę książkę wybrałam, bo od dawna ciekawiło mnie, jakie powieści wychodzą spod pióra autorki. Poza tym ten tytuł idealnie pasował do widoków za oknem. 

 

Historia Rabiha i Marty

Bohaterowie książki poznali się w dzieciństwie i zaprzyjaźnili się. Ojciec chłopaka był Arabem i Rabih nie miał lekkiego życia ze względu na odziedziczoną po nim urodę, mimo że był przystojny. W domu zaś spotykał się w ciężkim charakterem rodzica. Marta była jedyną osobą, na którą zawsze mógł liczyć. Nie patrzyła na to, że jest inny, nie rozumiała uprzedzeń ludzi. Przyszedł jednak dzień, w którym nie stanęła w obronie przyjaciela i to przekreśliło ich znajomość. Rabih zniknął na wiele lat. Co się stało, gdy znowu się pojawił? Czy losy tej dwójki na nowo się skrzyżują?

„Jak puste może być „kocham cię” rzucane na dobranoc, jak smutna okazuje się pogoń za uciekającymi ideałami.”

Typowy romans? 

Zacznijmy od tego, co znaczy „typowy”. W większości historii miłosnych, które poznałam zauważyć można schemat: bohaterowie poznają się/spotykają po latach – zakochują się – rzucają wszystko i zatracają w swojej miłości by żyć długo i szczęśliwie. Dlatego ja, jeśli już decyduję się na historię o miłości to szukam czegoś więcej. Potrzebuję dodatkowych wątków, przeszkód na drodze zakochanych, głębszego przekazu. I tutaj to „więcej” dostałam. Ta powieść to nie jest tylko historia miłosna. To przede wszystkim przyjaźń, wzajemne przywiązanie, tolerancja, szukanie właściwej drogi. Ponowne spotkanie Rabiha i Marty następuje, gdy ich życie jest poukładane, prawie pełne. Zatem decyzje, które muszą podjąć nie są proste. Czy wyjście, które wydaje się słuszne rzeczywiście będzie najlepsze?

„Rabih znaczy wiosna” jest powieścią, którą czyta się lekko i przyjemnie. Bohaterowie nie są zbyt słodcy, a ich uczucie nie ma łatwej drogi do rozkwitu; całość nie jest więc zbyt przerysowana. Dzięki wielu innym poruszonym kwestiom można wyciągnąć sporo cennych myśli. Warto poznać życie Rabiha i zastanowić się dwa razy, zanim ocenimy kogoś po wyglądzie. Ale nie jest to jedyny powód, by przeczytać tę książkę. Przede wszystkim jest to piękna opowieść, wzbudzająca wiele emocji. Nawet ja, choć zwykle nie związuję się z bohaterami, miałam nadzieję na szczęśliwe zakończenie. A to może oznaczać tylko dwie rzeczy: albo się starzeję i robię sentymentalna, albo historia, którą miałam przyjemność poznać jest naprawdę wzruszająca.